੩੬
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਅਪੇਕ੍ਸ਼ਾਓਁਕੀ ਖੀਁਚਤਾਨ-ਸੇ ਜੋ ਕੁਛ ਉਲਝਨੇਂ ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਹੁਯੀ ਹੈ, ਆਪ ਸ੍ਪਸ਼੍ਟੀਕਰਣ ਕਰਤੇ ਹੋ ਤੋ ਸਬਕੋ ਏਕ ਜਾਤਕਾ ਸਮਾਧਾਨ ਭੀ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਸਬਕੇ ਪਕ੍ਸ਼ ਐਸੇ ਹੋ ਗਯੇ ਹੈਂ. ਜਿਸੇ ਜਿਜ੍ਞਾਸਾ ਹੋ ਵਹ ਸਮਝਤਾ ਹੈ. ਬਾਕੀ ਸਬਕੀ ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿ ਅਨੁਸਾਰ ਸਬ ਖੀਂਚਤੇ ਹੈਂ. .. ਬਾਤ ਐਸੀ ਹੈ, ਸਬਕੀ ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿ ਅਨੁਸਾਰ ਖੀਁਚ ਲੇਤੇ ਹੈ. ਜਿਸੇ ਜਿਜ੍ਞਾਸਾ ਯਥਾਰ੍ਥ ਹੋ, ਉਸੇ ਬਰਾਬਰ ਸਮਝਮੇਂ ਆਯੇ ਐਸਾ ਹੈ. ਐਸਾ ਬਹੁਤ ਬਾਰ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਤੋ ਭੀ ਕੋਈ ਪ੍ਰਸਂਗ ਹੋ ਤੋ ਤਬ ਆਪ ਵਿਡੀਯੋ ਲਾਤੇ ਹੀ ਹੋ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਹਮੇਂ ਤੋ ਆਪ ਫਰਮਾਤੇ ਹੋ, ਇਸਲਿਯੇ ਵਹ ਪ੍ਰਸਂਗ ਹੀ ਬਨ ਜਾਤਾ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- .. ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਤੋ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਬਰਸਾਤ ਬਰਸਾ ਗਯੇ ਹੈਂ. ਮੈਂ ਤੋ ਠੀਕ, ਪ੍ਰਸ਼੍ਨ ਪੂਛੇ ਉਸਕੇ ਜਵਾਬ ਦੇਤੀ ਹੂਁ. ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਮੂਸਲਾਧਾਰ ਬਾਰੀਸ਼ ਬਰਸਾ ਦੀ ਹੈ. ਹਰ ਜਗਰ ਅਂਕੁਰ ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਹੋ ਗਯੇ, ਐਸੀ ਬਰਸਾਤ ਬਰਸਾਯੀ ਹੈ. ਆਮ ਬੋਯੇ ਹੈਂ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਬਾਰੀਸ਼ ਬਰਸਨੇਕੇ ਬਾਦ ਕਿਸੀਨੇ ਅਂਗੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਯਾ ਹੋ, ਉਸਮੇਂ-ਸੇ ਭੀ ਨਦੀ, ਝਰਨੇ ਆਦਿ ਬਹਤੇ ਹੈਂ ਨ. ਉਸਕਾ ਭੀ ਲਾਭ ਤੋ ਮਿਲਨਾ ਚਾਹਿਯੇ ਨ. ... ਦੇਤੇ ਹੋਂਗੇ, ਉਸਕਾ ਲਾਭ ਤੋ ਹਮ ਲੇਨੇਵਾਲੇ ਹੈਂ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਆਪ ਆਤੇ ਹੋ ਤਬ ਪ੍ਰਸ਼੍ਨ ਤੋ ਪੂਛਤੇ ਹੀ ਹੋ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਬਾਲਕ ਹੋ ਤੋ ਉਸਕੀ ਏਕ ਆਦਤ ਹੋਤੀ ਹੈ ਕਿ ਮਾਤਾਕੋ ਥੋਡਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰੇ. ਔਰ ਮਾਤਾਕੋ ਐਸਾ ਹੋਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬਾਲਕ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰੇ ਤੋ ਭੀ ਮਨਮੇਂ ਉਸੇ ਆਨਨ੍ਦ ਹੋਤਾ ਹੈ ਕਿ ਭਲੇ ਬਾਲਕ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰੇ. ਇਸਲਿਯੇ ਹਮ ਬਾਲਕ ਜੈਸੇ ਹੈਂ.
ਸਮਾਧਾਨਃ-
ਪ੍ਰਸ਼੍ਨ-ਚਰ੍ਚਾ ਹੋਤੀ ਹੈ, ਬਾਕੀ ਸ੍ਵਾਸ੍ਥ੍ਯ ਐਸਾ ਰਹਤਾ ਹੈ, ਇਸਲਿਯੇ ਥੋਡੀ ਦਿਕ੍ਕਤ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਬਹੁਤ (ਸਮਝਾਯਾ ਹੈ). ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸ਼੍ਨ ਹੋ ਗਯੇ ਹੈਂ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- .. ਸ੍ਵਪਰਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਹੈ ਐਸਾ ਭੀ ਕਹਨੇਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ. ਦੋਨੋਂਕੀ ਵਿਵਕ੍ਸ਼ਾ ਕ੍ਯਾ ਹੈ? ਕਹਾਁ ਵਜਨ ਹੈ?
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਸ੍ਵਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਅਰ੍ਥਾਤ ਸ੍ਵਯਂ ਪਰਮੇਂ ਜਾਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਪਦਾਰ੍ਥਕੇ ਸਾਥ ਏਕ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ. ਸ੍ਵ ਔਰ ਪਰ. ਜੋ ਭੀ ਜਾਨਤਾ ਹੈ, ਵਹ ਸ੍ਵਯਂ ਜ੍ਞਾਨਕੇ ਸ੍ਵਭਾਵ-ਸੇ ਜਾਨਤਾ ਹੈ. ਪਰ-ਸੇ ਸ੍ਵਯਂ ਜਾਨਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਇਸਲਿਯੇ ਸ੍ਵਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਕਹਨੇਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ. ਬਾਕੀ ਸ੍ਵਪਰਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਉਸਕਾ ਸ੍ਵਭਾਵ ਹੈ.
ਸ੍ਵਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਯਾਨੀ ਸ੍ਵਕੋ ਹੀ ਜਾਨੇ ਔਰ ਪਰਕੋ ਜਾਨਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਉਸੇ ਪਰਕਾ ਕੁਛ ਜ੍ਞਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਐਸਾ ਉਸਕਾ ਅਰ੍ਥ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਤੋ-ਤੋ ਉਸਕਾ ਜ੍ਞਾਨਸ੍ਵਭਾਵ ਮਰ੍ਯਾਦਿਤ ਹੋ ਜਾਯ. ਸ੍ਵਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਯਾਨੀ ਪਰਕੋ ਜਾਨਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਐਸਾ ਹੋ ਤੋ ਜ੍ਞਾਨ ਮਰ੍ਯਾਦਿਤ ਹੋ ਜਾਯ. ਵਾਸ੍ਤਵਮੇਂ ਸ੍ਵਯਂ ਅਪਨੀ ਪਰਿਣਤਿਮੇਂ ਰਹੇ, ਸ੍ਵਭਾਵਮੇਂ ਰਹੇ ਔਰ ਸਹਜ ਜ੍ਞਾਤ ਹੋ ਜਾਯ. ਅਰ੍ਥਾਤ ਜ੍ਞਾਨ ਜ੍ਞਾਨਕੋ ਜਾਨਤਾ ਹੈ, ਜ੍ਞਾਨ ਪਰਕੋ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਹੈ, ਉਸ ਅਪੇਕ੍ਸ਼ਾ-ਸੇ ਐਸਾ ਕਹਨੇਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਜ੍ਞਾਨ ਜ੍ਞਾਨਕੋ ਜਾਨੇ ਯਾਨੀ ਵਹ ਦੂਸਰੇ ਕਾ ਕੁਛ ਸ੍ਵਰੂਪ ਜਾਨਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ,