ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਪਰਮ ਉਪਕਾਰੀ, ਪਰਮ ਪਵਿਤ੍ਰ ਆਤ੍ਮਾ, ਪਰਮ ਪੂਜ੍ਯ ਭਗਵਤੀ ਮਾਤਾਨੀ ਪਵਿਤ੍ਰ ਸੇਵਾਮਾਂ. ਹੇ ਭਗਵਤੀ ਮਾਤਾ! ਆ ਭਰਤ ਸਦਾਯ ਆਪਨਾ ਦਰ੍ਸ਼ਨ ਕਰਵਾ ਖੂਬ-ਖੂਬ ਉਤ੍ਸੁਕ ਰਹਤਾ ਹੈ. ਯਹ ਜੀਵ ਆਪਕੇ ਮੁਖ-ਸੇ ਧਰ੍ਮਕੇ ਦੋ ਸ਼ਬ੍ਦ ਸੁਨਨੇਕੇ ਲਿਯੇ ਅਤ੍ਯਂਤ ਤਰਸਤਾ ਰਹਤਾ ਹੈ. ਆਪਕੀ ਮੁਲਾਕਾਤਕੇ ਵਕ੍ਤ ਖਡੇ ਹੋਨੇਕਾ ਮਨ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ. ਹਮਾਰਾ ਪ੍ਰੇਮ ਅਤਿ ਭਾਵਾਵੇਸ਼ਮੇਂ ਆਪਕੋ ਦਰ੍ਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸਕਤੇ. ਨੇਤ੍ਰ ਅਸ਼੍ਰੁ-ਸੇ ਭਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ. ਇਸਲਿਯੇ ਆਜ ਅਤ੍ਯਂਤ ਗਦਗਦਿਤ ਹੋਕਰ ਮੇਰੇ ਭਾਵਾਵੇਸ਼ਕੋ ਇਸ ਪਤ੍ਰ ਦ੍ਵਾਰਾ ਦਰ੍ਸ਼ਾਯੇ ਬਿਨਾ ਰਹ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ.
ਪੂਜ੍ਯ ਗੁਰੁਦੇਵ ਦ੍ਵਾਰਾ ਜੋ ਅਪੂਰ੍ਵ ਪ੍ਰੇਮ ਜ੍ਞਾਨੀ ਭਗਵਂਤੋਂਕੇ ਪ੍ਰਤਿ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁਆ ਹੈ, ਵਹ ਅਬ ਹ੍ਰੁਦਯਕੇ ਪਾਤਾਲਕੋ ਤੋਡਕਰ ਬਾਹਰ ਆਯਾ ਹੈ. ਲਾਚਾਰ ਹੂਁ, ਭਗਵਂਤ! ਮੈਂ ਲਾਚਾਰ ਹੂਁ. ਮੈਂ ਕੋਈ ਅਵਜ੍ਞਾ, ਅਵਿਨਯ ਕਰਤਾ ਹੋਊਁ ਤੋ ਹਾਥ ਜੋਡਕਰ ਪ੍ਰਥਮ ਹੀ ਕ੍ਸ਼ਮਾਯਾਚਨਾ ਕਰਤਾ ਹੂਁ.
ਐਸੇ ਤੋ ਆਸ਼੍ਚਰ੍ਯ ਜੈਸਾ ਹੈ ਕਿ ਮਨ-ਸੇ ਤੋ ਸਦਾ ਹੀ ਆਪਕੋ ਸਾਕ੍ਸ਼ਾਤ ਦਂਡਵਤ ਪ੍ਰਣਾਮ ਹੀ ਹੋਤੇ ਹੈਂ. ਪੂਜ੍ਯ ਗੁਰੁਦੇਵਕੀ ਸਾਤਿਸ਼ਯਤਾ ਯੁਕ੍ਤ ਵਾਣੀ-ਸੇ ਮੋਹਕੀ ਕੇਲੇਕੇ ਵ੍ਰੁਕ੍ਸ਼ਕੀ ਪੁਸ਼੍ਟ ਹੁਯੀ ਗਾਁਠ ਇਤਨੀ ਕਮਜੋਰ ਹੋਨੇ ਲਗੀ ਹੈ ਕਿ ਅਹਂਕਾਰ, ਅਭਿਮਾਨ, ਘਮਂਡ ਇਤ੍ਯਾਦਿ ਸਬ ਮੇਰੇਮੇਂ ਚੂਰ-ਚੂਰ ਹੋ ਰਹੇ ਹੈਂ. ਇਸਲਿਯੇ ਤਨਕਰ ਚਲਨੇਕੀ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਵਹਾਁ ਸੋਨਗਢਮੇਂ ਕਹਾਁ ਹੈ? ਜ੍ਞਾਨਿਯੋਂਕੇ ਚਰਣੋਂਮੇਂ ਛੋਟੇ ਪਿਲ੍ਲਕੀ ਭਾਁਤਿ ਲੋਟ ਲੂਁ, ਐਸੇ ਭਾਵ ਨਿਰਂਤਰ ਵੇਦਨਮੇਂ ਆਤੇ ਹੈਂ. ਕਮਾਲ ਹੈ, ਮਾਤਾ!
ਧਨ੍ਯ ਹੋ ਮਾਤਾ! ਚੌਦਹ ਬ੍ਰਹ੍ਮਾਣ੍ਡਕੇ ਅਨਨ੍ਤਾ ਅਨਨ੍ਤ ਜੀਵ ਸੁਖਕੇ ਨਾਮ ਪਰ ਜੋ ਸਰਾਸਰ ਦੁਃਖ ਭੋਗਤੇ ਹੈਂ, ਐਸੇਮੇਂ ਆਪ ਸ੍ਵ ਬ੍ਰਹ੍ਮਾਣ੍ਡਮੇਂ ਆਨਨ੍ਦਕੀ ਘੂਂਟ ਪੀ ਰਹੇ ਹੋ. ਜੋ ਅਨਨ੍ਤ ਜੀਵ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ, ਉਸ ਕਾਰ੍ਯਕੋ ਆਪਨੇ ਸਹਜ ਸਾਧ੍ਯ ਕਿਯਾ. ਪੂਜ੍ਯ ਗੁਰੁਦੇਵ ਤੋ ਕਹਤੇ ਥੇ ਕਿ ਆਪਕੋ ਐਸੀ ਸ੍ਵਰੂਪਧਾਰਾ ਵਰ੍ਤਤੀ ਹੈ ਕਿ ਯਦਿ ਆਪਕਾ ਪੁਰੁਸ਼ਕਾ ਦੇਹ ਹੋਤਾ ਤੋ ਭਾਵਲਿਂਗੀ ਸਨ੍ਤ ਬਨਕਰ ਵਨਮੇਂ ਵਿਚਰਤੇ ਹੋਤੇ. ਅਹੋ..! ਆਪਕੀ ਯਹ ਸ੍ਵਾਨੁਭਵ ਦਸ਼ਾਕੇ ਪ੍ਰੇਮੀ, ਹਮੇਂ ਅਤ੍ਯਂਤ ਪ੍ਰੇਮ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਤਾ ਹੈ.
ਏਕ ਸ੍ਤ੍ਰੀ ਪਰ੍ਯਾਯ ਹੋਨੇਕੇ ਬਾਵਜੂਦ ਗਜਬ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਕਾ ਪ੍ਰਾਰਂਭ ਕਿਯਾ ਹੈ. ਪੁਰੁਸ਼ ਨਾਮ ਧਾਰਣ ਕਰਨੇਵਾਲੇ ਹਮਕੋ ਅਤ੍ਯਂਤ-ਅਤ੍ਯਂਤ ਧਿਕ੍ਕਾਰ ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਹੋਤਾ ਹੈ ਕਿ ਐਸਾ ਨਾਮ ਧਾਰਣ ਕਰਨੇਕੇ ਲਾਯਕ ਹਮ ਵਾਸ੍ਤਵਮੇਂ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਜਗਤਕੀ ਰਚਨਾ ਭੀ, ਮਾਤਾ! ਅਹੋ! ਭਗਵਤੀ ਮਾਤਾ! ਕਿਤਨੀ ਵਿਚਿਤ੍ਰ ਹੈ ਕਿ ਜਿਨ੍ਹੇਂ ਅਣੁਮਾਤ੍ਰ ਨਹੀਂ ਚਾਹਿਯੇ, ਉਨਕੇ ਆਁਗਨਮੇਂ ਪੁਦਗਲੋਂਕੇ ਠਾਠਕੀ ਰਚਨਾ