੧੪੨
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਦੇਵ-ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰ-ਗੁਰੁਕੀ ਮਹਿਮਾ ਬਹੁਤ ਆਤੀ ਹੈ, ਗੁਰੁਦੇਵਕੀ ਭੀ ਬਹੁਤ ਮਹਿਮਾ ਆਤੀ ਹੈ, ਆਪਕੀ ਭੀ ਬਹੁਤ ਮਹਿਮਾ ਆਤੀ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਉਸਮੇਂ ਅਮੁਕ ਅਪੇਕ੍ਸ਼ਿਤ ਆਨਨ੍ਦ ਆਤਾ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਆਪ ਜੋ ਕਹਤੇ ਹੋ, ਅਨ੍ਦਰਮੇਂ ਅਤੀਨ੍ਦ੍ਰਿਯ ਆਨਨ੍ਦ, ਐਸਾ ਆਨਨ੍ਦ ਤੋ ਅਬ ਤਕ ਜ੍ਞਾਤ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਉਸਮੇਂ ਕ੍ਯਾ ਮੇਰੀ ਕ੍ਸ਼ਤਿ ਹੋਗੀ? ਮਨਮੇਂ ਤੋ ਇਤਨਾ ਹੋਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਛਲ ਪਡਤੇ ਹੈਂ. ਆਪਕੇ ਚਰਣੋਂਮੇਂ ਆਜੀਵਨ ਸਮਰ੍ਪਣ ਕਰ ਦੇ, ਇਤਨਾ ਅਨ੍ਦਰਮੇਂ ਭਾਵ ਆਤਾ ਹੈ. ਅਪਨਾ ਚਲੇ ਤੋ ਆਜੀਵਨ ਜ੍ਞਾਨੀਕੇ ਪੀਛੇ ਸੋਨਗਢਮੇਂ ਰਹੇਂ. ਫਿਰ ਭੀ ਅਨ੍ਦਰ ਆਨਨ੍ਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹਾ ਹੈ. ਅਂਤਰਮੇਂ ਜੋ ਅਤੀਨ੍ਦ੍ਰਿਯ ਕਹਤੇ ਹੈਂ, ਸਮ੍ਯਗ੍ਦਰ੍ਸ਼ਨ ਹੋਨੇਕੇ ਸਮਯ ਜੋ ਆਨਨ੍ਦ ਆਤਾ ਹੈ, ਐਸਾ ਆਨਨ੍ਦ ਆਤਾ ਨਹੀਂ. ਉਸਮੇਂ ਕਹਾਁ (ਅਟਕਨਾ ਹੋਤਾ ਹੈ)?
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਅਪਨੇ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਕੀ ਮਨ੍ਦਤਾ ਹੈ. ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਕੀ ਮਨ੍ਦਤਾ ਹੈ. ਅਂਤਰਮੇਂ ਜੋ ਅਤੀਨ੍ਦ੍ਰਿਯ ਅਨੁਪਮ ਆਨਾ ਚਾਹਿਯੇ, ਵਿਕਲ੍ਪ ਛੂਟਕਰ ਨਿਰ੍ਵਿਕਲ੍ਪ ਹੋ ਤਬ ਵਹ ਆਨਨ੍ਦ ਆਤਾ ਹੈ. ਵਹ ਆਨਨ੍ਦ ਉਸੇ ਕੋਈ ਵਿਕਲ੍ਪ ਸਹਿਤ ਵਹ ਆਨਨ੍ਦ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਹੈ. ਜੋ ਮਹਿਮਾਕਾ ਆਨਨ੍ਦ ਆਤਾ ਹੈ, ਵਹ ਸ਼ੁਭਭਾਵਕਾ ਆਨਨ੍ਦ ਹੈ. ਆਤ੍ਮਾ ਕੋਈ ਭਿਨ੍ਨ ਹੈ, ਐਸਾ ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਬਤਾਯਾ. ਜਿਨੇਨ੍ਦ੍ਰ ਦੇਵ ਕੋਈ ਅਲਗ ਹੈ, ਗੁਰੁ ਕੋਈ ਅਲਗ ਹੈ, ਐਸੇ ਜੋ ਦੇਵ-ਗੁਰੁ-ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਕੀ ਮਹਿਮਾ ਆਯੇ ਵਹ ਸਬ ਸ਼ੁਭਭਾਵਕਾ ਆਨਨ੍ਦ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਵਿਕਲ੍ਪ ਛੂਟਕਰ ਜੋ ਆਨਨ੍ਦ ਆਯੇ ਵਹ ਕੋਈ ਅਨੁਪ ਆਨਨ੍ਦ ਹੈ.
ਵਹ ਆਨਨ੍ਦ ਕੋਈ ਵਿਕਲ੍ਪਵਾਲੀ ਪਰ੍ਯਾਯਮੇਂ ਵਹ ਆਨਨ੍ਦ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ. ਵਿਕਲ੍ਪ ਛੂਟਕਰ ਚੈਤਨ੍ਯਮੇਂ-ਸੇ ਜੋ ਆਨਨ੍ਦ ਆਯੇ, ਜੋ ਚੈਤਨ੍ਯਕਾ ਸ੍ਵਭਾਵ ਹੈ, ਉਸ ਸ੍ਵਭਾਵਮੇਂ ਪਰਿਣਮਿਤ ਹੋਕਰ ਜੋ ਆਨਨ੍ਦ ਆਵੇ ਵਹ ਆਨਨ੍ਦ ਕੋਈ ਅਨੁਪਮ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਔਰ ਪ੍ਰਗਟ ਨਹੀਂ ਹੋਨਾਕਾ ਕਾਰਣ ਅਪਨੀ ਮਨ੍ਦਤਾ-ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਕੀ ਮਨ੍ਦਤਾ ਹੈ. ਮਹਿਮਾ ਆਯੇ, ਲੇਕਿਨ ਵਹ ਸ੍ਵਯਂ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਹੈ. ਪ੍ਰਮਾਦਕੇ ਕਾਰਣ ਉਸੇ ਆਨਨ੍ਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹਾ ਹੈ.
ਉਸਕੀ ਪਰਿਣਤਿ ਜੋ ਪਰ ਤਰਫ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਉਸੇ ਸ੍ਵਯਂ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਮੋਡਤਾ ਹੈ. ਜੋ ਅਨਾਦਿਕਾ ਅਭ੍ਯਾਸ ਹੈ ਉਸੀਮੇਂ ਪਰਿਣਤਿ ਦੋਡ ਜਾਤੀ ਹੈ. ਉਸੇ ਅਨ੍ਦਰ ਮਹਿਮਾ ਆਵੇ ਕਿ ਯਹੀ ਸਤ੍ਯ ਹੈ, ਯਹੀ ਕਰਨੇ ਜੈਸਾ ਹੈ ਐਸੇ ਮਹਿਮਾ ਆਯੇ ਤੋ ਭੀ ਉਸਕੀ ਪਰਿਣਤਿਕੋ ਪਲਟਨਾ ਵਹ ਅਪਨੇ ਹਾਥਕੀ ਬਾਤ ਹੈ. ਸ੍ਵਯਂ ਪਰਿਣਤਿ ਪਲਟਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਇਸਲਿਯੇ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਕੀ ਮਨ੍ਦਤਾਕੇ ਕਾਰਣ ਵਹ ਆਗੇ ਨਹੀਂ ਬਢ ਪਾਤਾ ਹੈ. ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਕੀ ਮਨ੍ਦਤਾਕੇ ਕਾਰਣ. ਅਟਕਾ ਹੈ ਵਹ ਅਪਨੀ