੧੪੮ ਆਤੀ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਵਾਣੀ ਬਰਸਾਕਰ ਸਬਕੋ ਜਾਗ੍ਰੁਤ ਕਿਯਾ. ਇਸਲਿਯੇ ਗੁਰੁਦੇਵਕਾ ਉਪਕਾਰਕਾ ਬਦਲਾ ਕੈਸੇ ਚੂਕਾਯੇ, ਐਸੀ ਸਬਕੋ ਭਾਵਨਾ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਉਨਕਾ ਪ੍ਰਭਾਵਨਾ ਯੋਗ ਹੀ ਵਰ੍ਤਤਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਏਕਦਮ ਸਚ੍ਚੀ ਬਾਤ ਹੈ. ਅਕ੍ਸ਼ਰਸ਼ਃ ਸਚ੍ਚੀ ਬਾਤ ਹੈ. ਉਸਮੇਂ ਭੀ ਆਪਕੀ ਪਵਿਤ੍ਰਤਾ, ਆਪਕੀ ਨਿਰ੍ਮਲਤਾ, ਆਪਕੀ ਨਿਸ੍ਪ੍ਰੁਹਤਾ. ਨਿਸ੍ਪ੍ਰੁਹਤਾ ਜਬਰਜਸ੍ਤ ਕਾਮ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ. ਬਹਿਨਸ਼੍ਰੀਕੋ ਕਹਾਁ ਕਿਸੀਕੀ ਪਡੀ ਹੈ. ਗੁਰੁਦੇਵ ਕਹਤੇ ਥੇ ਨ. ਸ੍ਵਯਂ ਕਹਤੇ ਥੇ, ਆਪਕੋ ਕ੍ਯਾ ਹੈ? ਆਪ ਤੋ ਬੈਠੇ ਰਹੋ. ਲੋਗੋਂਕੋ ਜੋ ਕਰਨਾ ਹੈ ਕਰਨੇ ਦੋ. ਬਰਾਬਰ ਵਹੀ ਸ੍ਥਿਤਿ ਆ ਗਯੀ ਹੈ. ਆਨਨ੍ਦ ਹੁਆ. ਆਪ ਦੀਰ੍ਘਾਯੁ ਹੋ ਔਰ ਸ੍ਵਾਸ੍ਥ੍ਯ ਕੁਸ਼ਲ ਰਹੋ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਗੁਰੁਦੇਵਕੀ ਵੈਸ਼ਾਖ ਸ਼ੁਕ੍ਲਾ ਦੂਜ ਥੀ ਨ, ਉਸ ਵਕ੍ਤ ਯਹਾਁ ਸਬ ਸਜਾਵਟ ਕੀ ਥੀ. ਯਹਾਁ ਸ੍ਵਾਧ੍ਯਾਯ ਮਨ੍ਦਿਰਮੇਂ ਚਿਤ੍ਰ ਏਵਂ ਚਰਣ ਆਦਿ ਲਗਾਯਾ ਥਾ. ਜੀਵਨ ਦਰ੍ਸ਼ਨ ਕਿਯਾ ਥਾ. ਵਹਾਁ ਸ੍ਵਾਧ੍ਯਾਯ ਮਨ੍ਦਿਰਮੇਂ ਗਯੀ ਥੀ. ਤਬ ਮੁਝੇ ਐਸੇ ਹੀ ਵਿਚਾਰ ਆਤੇ ਥੇ ਕਿ ਯਹ ਸਬ ਹੁਆ, ਲੇਕਿਨ ਗੁਰੁਦੇਵ ਯਹਾਁ ਪਧਾਰੇ ਤੋ (ਕਿਤਨਾ ਅਚ੍ਛਾ ਹੋਤਾ). ਐਸੇ ਹੀ ਵਿਚਾਰ ਰਾਤਕੋ ਭੀ ਆਤੇ ਰਹੇ. ਗੁਰੁਦੇਵ ਪਧਾਰੋ, ਪਧਾਰੋ.
ਪ੍ਰਾਤਃਕਾਲਮੇਂ ਸ੍ਵਪ੍ਨ ਆਯਾ ਕਿ ਗੁਰੁਦੇਵ ਮਾਨੋਂ ਦੇਵਲੋਕਮੇਂ-ਸੇ ਪਧਾਰਤੇ ਹੈਂ, ਦੇਵਕੇ ਰੂਪਮੇਂ. ਰਤ੍ਨਕੇ ਆਭੂਸ਼ਣ, ਹਾਰ, ਮੁਗਟ ਇਤ੍ਯਾਦਿ. ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਕਹਾ, ਬਹਿਨ! ਐਸਾ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਰਖਨਾ, ਮੈਂ ਤੋ ਯਹੀ ਹੂਁ. ਐਸਾ ਤੀਨ ਬਾਰ (ਹਾਥ ਕਰਕੇ ਬੋਲੇ). ਮੈਂਨੇ ਕਹਾ, ਮੈਂ ਤੋ ਕਦਾਚਿਤ ਮਾਨੂਁ, ਯੇ ਸਬ ਕੈਸੇ ਮਾਨੇ? ਗੁਰੁਦੇਵ ਕੁਛ ਬੋਲੇ ਨਹੀਂ. ਲੇਕਿਨ ਉਸ ਦਿਨ ਸਬਕੋ ਐਸਾ ਹੀ ਹੋ ਗਯਾ, ਮਾਨੋਂ ਉਲ੍ਲਾਸ-ਉਲ੍ਲਾਸ ਹੋ ਗਯਾ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਗੁਰੁਦੇਵ ਯਹਾਁ ਥੇ ਉਸ ਵਕ੍ਤ ਭੀ ਅਪਨੀ ਇਤਨੀ ਚਿਂਤਾ ਕਰਤੇ ਥੇ, ਤੋ ਵਹਾਁ ਜਾਨੇਕੇ ਬਾਦ ਤੋ ਅਧਿਕ ਸਮ੍ਰੁਦ੍ਧਿਮੇਂ ਗਯੇ ਹੈਂ, ਸਾਧੁ-ਸਂਤੋਂਕੇ ਬੀਚ (ਰਹਤੇ ਹੈਂ). ਇਸਲਿਯੇ ਕੁਛ ਤੋ ਕਰਤੇ ਹੋੇਂਗੇ ਨ. ਉਨਕੋ ਭੀ ਵਿਕਲ੍ਪ ਤੋ ਆਤਾ ਹੋਗਾ. ਨਹੀਂ ਤੋ ਭਗਵਾਨਕੋ ਪੂਛ ਲੇ ਕਿ ਵਹਾਁ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਗੁਰੁਦੇਵਕਾ ਸਬ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ. ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਬਹੁਤ ਸੁਨ੍ਦਰ. ਪੂਰੇ ਸ਼ਾਸਨਕੇ ਭਾਗ੍ਯਕੇ ਯੋਗਸੇ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤਵਰ੍ਸ਼ਮੇਂ... ਸਮਾਧਾਨਃ- ਅਂਤਰਮੇਂ ਰੁਚਿ ਰਖਨੀ. ਵਹਾਁ ਵ੍ਯਾਪਾਰ-ਵ੍ਯਵਸਾਯ ਹੋ ਤੋ ਭੀ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰ ਸ੍ਵਾਧ੍ਯਾਯ ਕਰਨਾ, ਕੁਛ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਕਿ ਆਤ੍ਮਾ ਭਿਨ੍ਨ ਹੈ. ਯਹ ਮਨੁਸ਼੍ਯ ਜੀਵਨ ਐਸੇ ਹੀ ਪ੍ਰਵ੍ਰੁਤ੍ਤਿਮੇਂ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਹੈ.