੨੧੬ ਉਸੇ ਉਛਾਲਾ ਆਤਾ ਹੈ, ਵਹ ਅਲਗ ਪ੍ਰਕਾਰਕਾ ਆਤਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਕਿਤਨਾ ਵਿਚਿਤ੍ਰ ਲਗੇ. ਅਨ੍ਦਰ ਉਸੀ ਭਾਵ-ਸੇ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਕਰਤਾ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਅਨ੍ਦਰ ਉਸੀ ਭਾਵ-ਸੇ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਹੈ ਔਰ ਉਸ ਭਾਵਮੇਂ ਉਛਾਲਾ ਐਸਾ ਹੈ ਕਿ ਮਾਨੋਂ ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਹੀ ਸਬ ਕਰ ਦਿਯਾ, ਐਸਾ ਬੋਲੇ. ਔਰ ਐਸੀ ਭਾਵਨਾ ਉਸੇ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਜੂਠ ਨਹੀਂ ਬੋਲਤੇ ਹੈਂ, ਭਾਵ ਆਤਾ ਹੈ. ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਹੈ ਔਰ ਉਛਾਲਾ ਐਸਾ ਆਤਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਦੋਨੋਂ ਏਕਸਾਥ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਦੋਨੋਂ ਏਕਸਾਥ ਹੈ. ਭਿਨ੍ਨਤਾ ਹੋਨੇ ਪਰ ਭੀ ਉਛਾਲਾ ਐਸਾ ਆਤਾ ਹੈ, ਮਾਨੋਂ ਦੂਸਰੇ-ਸੇ ਉਸਕੀ ਭਕ੍ਤਿ ਜ੍ਯਾਦਾ ਹੋ. ਇਸਲਿਯੇ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰੋਂਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ ਨ ਕਿ ਉਸ ਸ਼ੁਭਭਾਵਨਾਮੇਂ ਉਸਕੀ ਸ੍ਥਿਤਿ ਕਮ ਪਡਤੀ ਹੈ, ਰਸ ਜ੍ਯਾਦਾ ਹੋਤਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਜ੍ਞਾਨੀਕੋ ਸਬ ਮਂਜੂਰੀ ਦੀ ਗਯੀ ਹੈ. ਅਜ੍ਞਾਨੀ ਵਹੀ ਸ਼ਬ੍ਦ ਬੋਲੇ ਤੋ ਕਹੇ ਤੇਰੀ ਏਕਤਾਬੁਦ੍ਧਿ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਮੁਫ੍ਤ ਹੈ? ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਚਲਤਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਫਾਵਾਭਾਈ ਕਹਤੇ ਥੇ ਕਿ ਆਪ ਸਮ੍ਯਗ੍ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿਕਾ ਪਕ੍ਸ਼ ਕਰਤੇ ਹੋ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਏਕਤ੍ਵਬੁਦ੍ਧਿ ਹੈ ਉਸੇ ਕਹਤੇ ਹੈਂ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਭਕ੍ਤਿ ਔਰ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਦੋਨੋਂਕਾ ਮੇਲ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਐਸਾ ਹੈ?
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਹਾਁ, ਦੋਨੋਂਕਾ ਮੇਲ ਹੈ. ਭੇਦਜ੍ਞਾਨਕੇ ਸਾਥ ਭਕ੍ਤਿਕਾ ਮੇਲ ਹੈ. ਔਰ ਸ੍ਵਭਾਵਕੀ ਮਹਿਮਾ ਜਹਾਁ ਆਯੀ ਹੈ, ਸ੍ਵਭਾਵਕੀ ਪਰਿਣਤਿ (ਹੁਯੀ ਹੈ), ਸ਼ਾਸ਼੍ਵਤ ਆਤ੍ਮਾ, ਉਸਕੀ ਸ੍ਵਾਨੁਭੂਤਿ, ਉਸਕੀ ਮਹਿਮਾ ਆਯੀ. ਵਹ ਪੂਰਾ ਅਨ੍ਦਰ ਸ੍ਥਿਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਤਾ ਹੈ, ਇਸਲਿਯੇ ਬਾਹਰ ਜੋ ਸ਼ੁਭਭਾਵਨਾ ਆਯੇ, ਉਸ ਭਾਵਮੇਂ ਉਸਕੇ ਸਾਮਨੇ ਜੋ ਜਿਨੇਨ੍ਦ੍ਰ ਦੇਵ, ਗੁਰੁ ਔਰ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰ, ਜੋ ਸਾਧਕ ਔਰ ਪੂਰ੍ਣ ਹੋ ਗਯੇ, ਉਨ ਪਰ (ਭਾਵ ਆਤਾ ਹੈ ਕਿ) ਅਹੋ! ਐਸੀ ਪੂਰ੍ਣਤਾ, ਐਸੀ ਸਾਧਕ ਦਸ਼ਾਕੋ ਦੇਖਕਰ ਉਸੇ ਏਕਦਮ ਉਲ੍ਲਾਸ ਔਰ ਉਛਾਲਾ ਆਤਾ ਹੈ. ਔਰ ਜਿਨ੍ਹੋਂਨੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿਯਾ ਔਰ ਉਪਕਾਰ ਕਿਯਾ, ਉਨ ਪਰ ਏਕਦਮ ਉਛਾਲਾ ਆਤਾ ਹੈ. ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਔਰ ਭਕ੍ਤਿ ਦੋਨੋਂ ਸਾਥਮੇਂ ਹੋਤੇ ਹੈਂ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਦੋ ਵਿਸ਼ਯ ਕਹੇ-ਏਕ ਤੋ ਪੂਰ੍ਣਤਾ ਦੇਖੀ ਔਰ ਏਕ ਤੋ ਜਿਨ੍ਹੋਂਨੇ ਉਪਕਾਰ ਕਿਯਾ. ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਪਰ ਉਛਾਲਾ ਆਤਾ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਦੋਨੋਂ ਪਰ ਉਛਾਲਾ ਆਤਾ ਹੈ. ਸਾਧਕ ਦਸ਼ਾ, ਉਪਕਾਰ ਕਿਯਾ, ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿਯਾ ਔਰ ਪੂਰ੍ਣਤਾ, ਉਨ ਸਬ ਪਰ. ਔਰ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰ ਜੋ ਸਬ ਦਰ੍ਸ਼ਾਤੇ ਹੈਂ, ਉਨ ਸਬ ਪਰ ਉਛਾਲਾ ਆਤਾ ਹੈ. ਜਿਤਨੇ ਸਾਧਕਕੇ ਔਰ ਪੂਰ੍ਣਤਾਕੇ ਬਾਹਰ ਜਿਤਨੇ ਸਾਧਨ ਹੋ, ਉਨ ਸਬ ਪਰ ਉਸੇ ਉਲ੍ਲਾਸ ਆਤਾ ਹੈ. ਫਿਰ ਭੀ ਉਸੀ ਕ੍ਸ਼ਣ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਵਰ੍ਤਤਾ ਹੈ. ਦੋਨੋਂ ਪਰਿਣਤਿ ਭਿਨ੍ਨ-ਭਿਨ੍ਨ ਕਾਮ ਕਰਤੀ ਹੈ. ਜ੍ਞਾਯਕਕੀ ਔਰ ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਦੋਨੋਂ ਪਰਿਣਤਿ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਪਹਲੇ ਪ੍ਰਸ਼੍ਨਕੇ ਜਵਾਬਮੇਂ ਆਪਨੇ ਐਸਾ ਕਹਾ ਕਿ ਪਰ੍ਯਾਯ ਬੀਚਮੇਂ ਆਤੀ ਹੈ.