੨੭੩
ਪਰਨ੍ਤੁ ਉਸੇ ਅਨ੍ਦਰ-ਸੇ ਵੇਦਨ ਹੀ ਐਸਾ ਹੋਤਾ ਹੈ ਕਿ ਪਰਿਣਤਿ ਬਾਹਰ ਟਿਕਨੇਕੇ ਬਜਾਯ, ਏਕਤ੍ਵਬੁਦ੍ਧਿ ਟੂਟਕਰ ਅਂਤਰਮੇਂ ਜ੍ਞਾਯਕ ਪਰਿਣਤਿ ਹੋ, ਐਸੀ ਉਗ੍ਰਤਾ ਹੋਨੀ ਚਾਹਿਯੇ. ਫਿਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਲੀਨਤਾਕੀ ਬਾਤ ਬਾਦਮੇਂ ਰਹਤੀ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਯੇ ਜ੍ਞਾਯਕਕੀ ਪਰਿਣਤਿ ਉਸੇ ਭਿਨ੍ਨ ਹੋਕਰ ਏਕਦਮ ਪਰਿਣਮਨਰੂਪ ਹੋ, ਐਸਾ ਉਗ੍ਰ ਵੇਦਨ ਉਸੇ ਅਨ੍ਦਰ-ਸੇ ਆਨਾ ਚਾਹਿਯੇ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਉਤਨਾ ਹੋ ਤੋ ਭੀ ਬਹੁਤ ਹੈ. ਉਤਨਾ ਹੋ. ਫਿਰ ਆਗੇ ਚਾਰਿਤ੍ਰਕੀ ਏਕਾਗ੍ਰਤਾ ਅਲਗ ਬਾਤ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਉਸਕਾ ਅਂਤਰਮੇਂ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਅਭ੍ਯਾਸ ਕਰਤਾ ਰਹੇ. ਵਹ ਉਗ੍ਰ ਕੈਸੇ ਹੋ, ਐਸੀ ਭਾਵਨਾ ਕਰਤੇ-ਕਰਤੇ ਉਗ੍ਰ ਹੋ ਤੋ ਕਾਮ ਆਯੇ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਅਭ੍ਯਾਸ ਕਰਨੇਮੇਂ ਥਕਨਾ ਨਹੀਂ. ਅਭ੍ਯਾਸ ਤੋ ਕਰਤੇ ਹੀ ਰਹਨਾ. ਉਸੇ ਛੋਡਨਾ ਨਹੀਂ. ਉਸਕੀ ਸਨ੍ਮੁਖਤਾ ਤਰਫਕਾ ਪ੍ਰਯਤ੍ਨ ਛੋਡਨਾ ਨਹੀਂ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਸਨ੍ਮੁਖਤਾਮੇਂ ਥੋਡਾ ਖ੍ਯਾਲ ਆਯੇ, ਮਾਤਾਜੀ! ਫਿਰ ਤੋ ਛੂਟੇ ਨਹੀਂ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਮੂਲਮੇਂ ਜੋ ਭਾਵਭਾਨਸਰੂਪ-ਸੇ ਜ੍ਞਾਯਕ ਲਕ੍ਸ਼੍ਯਮੇਂ ਆਨਾ ਚਾਹਿਯੇ, ਵਹ ਕੋਈ ਬਾਰ ਆਯੇ, ਫਿਰ ਤੋ ਕਿਤਨੇ ਹੀ ਸਮਯ ਤਕ ਐਸਾ ਲਗੇ ਕਿ ਯੇ ਤੋ ਜੋ ਖ੍ਯਾਲ ਆਤਾ ਥਾ ਵਹ ਭੀ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਹੈ, ਐਸਾ ਭੀ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ. ਵਹ ਗ੍ਰਹਣ ਹੋਕਰ ਟਿਕਾ ਰਹੇ ਤੋ-ਤੋ ਉਲ੍ਲਾਸ ਬਢੇ, ਸਬ ਹੋ ਔਰ ਆਗੇ ਬਢਨਾ ਹੋ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਐਸੀ ਪਰਿਸ੍ਥਿਤਿ ਕਭੀ-ਕਭੀ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈ ਕਿ ਕਭੀ ਦੋ-ਚਾਰ- ਛਃ ਮਹਿਨੇਮੇਂ ਥੋਡਾ ਖ੍ਯਾਲ ਆਯਾ...
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਫਿਰ-ਸੇ ਸ੍ਥੂਲ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ ਨ, ਇਸਲਿਯੇ ਬਾਹਰ ਸ੍ਥੂਲਤਾਮੇਂ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਹੈ. ਇਸਲਿਯੇ ਉਸੇ ਸੂਕ੍ਸ਼੍ਮਤਾ ਹੋਨੇਮੇਂ ਦੇਰ ਲਗਤੀ ਹੈ. ਐਸਾ ਹੋ ਜਾਯ. ਵੈਸਾ ਉਸੇ ਅਂਤਰਮੇਂ-ਸੇ ਫਿਰ-ਸੇ ਲਗਨੀ ਲਗੇ ਤੋ ਹੋ ਸਕਤਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਸਤ੍ਪੁਰੁਸ਼ੋਂਕੋ ਧਨ੍ਯ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹੋਂਨੇ ਐਸੀ ਪਰਿਣਤਿਕੋ ਧਾਰਾਵਾਹੀ ਟਿਕਾਕਰ ਅਪਨਾ ਕਾਰ੍ਯ ਕਰ ਲਿਯਾ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- .. ਵਹ ਅਂਤਰਮੇਂ-ਸੇ ਆਗੇ ਜਾਤਾ ਹੈ. ਧਾਰਾਵਾਹੀ ਪਰਿਣਤਿ ਤੋ ਬਾਦਮੇਂ ਹੋਤੀ ਹੈ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਯੇ ਉਸਕਾ ਅਭ੍ਯਾਸ.
ਮੁੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਅਭ੍ਯਾਸਮੇਂ ਧਾਰਾਵਾਹੀ. ਸਮਾਧਾਨਃ- ਧਾਰਾਵਾਹੀ. ਖਣ੍ਡ ਪਡ ਜਾਯ ਔਰ ਸ੍ਥੂਲ ਹੋ ਜਾਯ, ਇਸਲਿਯੇ ਫਿਰ-ਸੇ ਸੂਕ੍ਸ਼੍ਮ ਹੋਨੇਮੇਂ ਔਰ ਜ੍ਞਾਯਕਕੋ ਗ੍ਰਹਣ ਕਰਨੇਮੇਂ ਦੇਰ ਲਗਤੀ ਹੈ. ਐਸੇ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਚਲਤਾ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਐਸੇ ਹੀ ਬਾਰਂਬਾਰ ਐਸਾ ਉਗ੍ਰ ਅਭ੍ਯਾਸ ਕਰੇ ਤੋ ਉਸੇ ਹੋ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਪਰਿਣਤਿ ਸਂਯੋਗਾਧੀਨ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈ. ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- .. ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾਗੁਣ ਔਰ ਜ੍ਞਾਨਗੁਣ ਦੋਨੋਂਕਾ ਸਾਥਮੇਂ ਹੋਨਾ ਵਹ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾ ਹੈ? ਵਹ ਪਕ੍ਕਾ ਨਿਰ੍ਣਯ?
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਪ੍ਰਤੀਤਕੀ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾ ਭੀ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਜ੍ਞਾਨਮੇਂ ਦ੍ਰੁਢਤਾ, ਦੋਨੋਂ ਕਹਤੇ ਹੈਂ. ਵਿਚਾਰ ਕਰਕੇ ਨਿਰ੍ਣਯ ਕਰੇ. ਜ੍ਞਾਨਕੀ ਦ੍ਰੁਢਤਾ ਔਰ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾਕੀ ਦ੍ਰੁਢਤਾ, ਦੋਨੋਂ. ਦੋਨੋਂ ਕਹਨੇਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ.