੨੭੫
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਉਸਕੇ ਪਹਲੇ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨਕੀ ਪਰਿਣਤਿ ਕੈਸੇ ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਹੋ?
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਵਹ ਕਰੇ ਤੋ ਹੋ. ਜਬ-ਜਬ ਕ੍ਸ਼ਣ-ਕ੍ਸ਼ਣਮੇਂ ਵਿਕਲ੍ਪ ਆਵੇ, ਆਨਨ੍ਦ ਆਵੇ, ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਹੋ, ਸਬਸੇ ਮੈਂ ਭਿਨ੍ਨ ਹੀ ਹੂਁ. ਐਸੀ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨਕੀ ਪਰਿਣਤਿ ਹੋਨੀ ਚਾਹਿਯੇ.
ਮੁੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਅਭੀ ਹਮ ਐਸੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੇ... ਸਮਾਧਾਨਃ- ਬੀਚਮੇਂ ਆਯੇ ਬਿਨਾ ਨਹੀਂ ਰਹਤਾ. ਜਬਤਕ ਸ੍ਵਯਂ ਅਭੀ ਸ਼ੁਭਭਾਵਕੀ ਭੂਮਿਕਾਮੇਂ ਹੈ, ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਤੋ ਆਤੇ ਹੈਂ, ਭਕ੍ਤਿ ਆਵੇ, ਉਲ੍ਲਾਸ ਆਵੇ, ਜ੍ਞਾਨ-ਸੇ ਭਰਾ, ਆਨਨ੍ਦ-ਸੇ ਭਰਾ ਹੁਆ ਏਕ ਤਤ੍ਤ੍ਵ ਹੈ. ਜੈਸੇ ਯੇ ਪੁਦਗਲ ਵਸ੍ਤੁ ਹੈ, ਵੈਸੇ ਏਕ ਚੈਤਨ੍ਯ ਭੀ ਵਸ੍ਤੁ ਹੈ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਵਹ ਜ੍ਞਾਨਸ੍ਵਭਾਵਵਾਲਾ ਹੈ, ਆਨਨ੍ਦ ਸ੍ਵਭਾਵਵਾਲਾ, ਅਨਨ੍ਤ ਗੁਣਵਾਲਾ ਹੈ. ਉਸੇ ਪਹਚਾਨਨੇਕੇ ਲਿਯੇ ਅਨਾਦਿ- ਸੇ ਤੋ ਵਿਭਾਵਮੇਂ ਏਕਤ੍ਵਬੁਦ੍ਧਿ ਕੀ ਹੈ, ਰਾਗ-ਦ੍ਵੇਸ਼ ਇਤ੍ਯਾਦਿਮੇਂ, ਔਰ ਧਰ੍ਮ ਬਾਹਰਸੇ ਮਾਨਾ ਹੈ ਕਿ ਬਾਹਰ-ਸੇ ਕੁਛ ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਕਰੇਂ, ਕੁਛ ਕ੍ਰਿਯਾਏਁ ਕਰੇਂ ਤੋ ਧਰ੍ਮ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਐਸਾ ਮਾਨਾ ਹੈ. ਐਸਾ ਤੋ ਅਨਨ੍ਤ ਕਾਲਮੇਂ ਕਿਯਾ ਹੈ. ਉਸਸੇ ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਬਁਧਕਰ ਪੁਣ੍ਯ ਬਁਧੇ ਤੋ ਦੇਵਲੋਕ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਭਵਭ੍ਰਮਣ ਤੋ ਮਿਟਤਾ ਨਹੀਂ.
ਭਵਭ੍ਰਮਣ ਤੋ ਅਨ੍ਦਰ ਆਤ੍ਮਾਕੋ ਪਹਚਾਨੇ ਤੋ ਮਿਟੇ. ਅਂਤਰ ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿ ਕਰਕੇ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਕਰੇ ਤੋ ਵਹ ਮਿਟਤਾ ਹੈ. ਅਨ੍ਦਰ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਕਰਨੇਕਾ ਉਪਾਯ ਏਕ ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਬਤਾਯਾ ਹੈ. ਉਸਕਾ ਬਾਰਂਬਾਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰੇ, ਉਸਕੀ ਗਹਰੀ ਲਗਨ ਲਗਾਯੇ, ਉਸਕੀ ਮਹਿਮਾ ਕਰੇ ਤੋ ਹੋ. ਉਸਕਾ ਗਹਰਾ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹਿਯੇ, ਉਸਕੀ ਜਿਜ੍ਞਾਸਾ ਜਾਗ੍ਰੁਤ ਕਰਨੀ ਚਾਹਿਯੇ ਕਿ ਆਤ੍ਮਾ ਕੈਸੇ ਸਮਝਮੇਂ ਆਯੇ.
ਜੋ ਮਹਾਪੁਰੁਸ਼ ਹੁਏ, ਇਸ ਪਂਚਮਕਾਲਮੇਂ ਗੁਰੁਦੇਵ ਪਧਾਰੇ ਔਰ ਉਨ੍ਹੋਂਨੇ ਮਾਰ੍ਗ ਬਤਾਯਾ ਕਿ ਅਂਤਰ ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿ ਕਰਨਾ. ਬਾਕੀ ਬਾਹਰ-ਸੇ ਥੋਡਾ ਕਰ ਲੇ ਔਰ ਥੋਡਾ ਤ੍ਯਾਗ ਕਰ ਲੇ, ਉਸਮੇਂ ਧਰ੍ਮ ਮਾਨ ਲਿਯਾ. ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਯਦਿ ਅਂਤਰਮੇਂ ਹੋ, ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਰਹੇ ਤੋ ਪੁਣ੍ਯ ਬਁਧੇ. ਪੁਣ੍ਯ ਬਾਁਧਕਰ ਦੇਵਲੋਕਮੇਂ ਗਯਾ. ਐਸਾ ਦੇਵਲੋਕ ਅਨਨ੍ਤ ਬਾਰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤ ਹੁਆ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਭਵਕਾ ਅਭਾਵ ਹੋ, ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਅਂਤਰ ਅਨੁਪਮ ਆਨਨ੍ਦ, ਆਤ੍ਮਾ ਮੁਕ੍ਤ ਸ੍ਵਰੂਪ ਹੀ ਹੈ, ਐਸੇ ਆਤ੍ਮਾਕੋ ਉਸਨੇ ਪਹਚਾਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਵਿਭਾਵ-ਸੇ ਭਿਨ੍ਨ ਪਡੇ ਕਿ ਮੈਂ ਤੋ ਜ੍ਞਾਯਕ ਆਤ੍ਮਾ ਜਾਨਨੇਵਾਲਾ ਸਾਕ੍ਸ਼ੀਸ੍ਵਰੂਪ ਹੂਁ. ਉਸੇ ਅਂਤਰਮੇਂ ਆਤ੍ਮਾਕੀ ਮਹਿਮਾ ਆਯੇ ਤੋ ਆਤ੍ਮਾਕੀ ਪਹਿਚਾਨ ਹੋ. ਵਿਚਾਰ, ਵਾਂਚਨ, ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ, ਰੁਚਿ, ਲਗਨੀ ਉਸੀਕੀ ਲਗਨੀ ਚਾਹਿਯੇ. ਕਿਤਨੋਂਕੋ ਅਂਤਰ ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿ ਕਰਵਾਯੀ, ਰੁਚਿ ਜਾਗ੍ਰੁਤ ਕਰਵਾਯੀ.