੩੨੦ ਸ੍ਵਯਂ ਚੈਤਨ੍ਯ ਤਰਫ ਐਸੀ ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿ ਕਰੇ, ਅਪਨਾ ਸਹਜ ਅਸ੍ਤਿਤ੍ਵ ਗ੍ਰਹਣ ਕਰੇ, ਐਸਾ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਕਰੇ ਤੋ ਹੋ. ਉਸੇ ਗ੍ਰਹਣ ਕਰਕੇ ਭੀ ਉਸੇ ਬਾਰਂਬਾਰ, ਕ੍ਸ਼ਣ-ਕ੍ਸ਼ਣਮੇਂ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨਕੀ ਧਾਰਾ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ-ਸੇ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰੇ ਤੋ ਹੋ. ਪ੍ਰਤੀਤ-ਸੇ ਨਿਰ੍ਣਯ ਕਰੇ ਕਿ ਯਹ ਜ੍ਞਾਨਸ੍ਵਭਾਵ ਹੈ ਵਹੀ ਮੈਂ ਹੂਁ. ਫਿਰ ਉਸਕਾ ਬਾਰਂਬਾਰ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਕਰਕੇ ਉਗ੍ਰਤਾ ਕਰਕੇ ਭਿਨ੍ਨ ਪਡੇ ਤੋ ਅਪਨੇ-ਸੇ ਹੋ ਐਸਾ ਹੈ.

ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਤੋ ਬਹੁਤ ਬਤਾਯਾ ਹੈ. ਕਿਸੀ ਭੀ ਜਗਹ ਅਟਕੇ ਬਿਨਾ, ਪੂਰ੍ਣਰੂਪ-ਸੇ, ਕਹੀਂ ਭੀ ਰੁਚਿ ਨ ਰਹੇ, ਏਕ ਆਤ੍ਮਾਮੇਂ ਹੀ ਰੁਚਿ ਸਰ੍ਵ ਪ੍ਰਕਾਰ-ਸੇ ਰਹੇ ਤੋ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਹਰ ਜਗਹ-ਸੇ ਰੁਚਿ ਛੂਟ ਜਾਯ. ਕਹੀਂ ਰਸ ਨ ਰਹੇ, ਹਰ ਜਗਹ-ਸੇ ਰੁਚਿ ਛੂਟ ਜਾਯ. ਏਕ ਚੈਤਨ੍ਯ ਤਰਫ ਹੀ ਰੁਚਿ, ਚੈਤਨ੍ਯ ਹੀ ਗ੍ਰਹਣ ਹੋ, ਚੈਤਨ੍ਯ ਹੀ ਆਦਰਣੀਯ ਰਖੇ, ਕਹੀਂ ਰੁਕੇ ਨਹੀਂ, ਕਹੀਂ ਉਸੇ ਰੁਚਿ ਲਗੇ ਨਹੀਂ, ਸਰ੍ਵਾਂਗ ਸਰ੍ਵ ਪ੍ਰਕਾਰ-ਸੇ ਰੁਚਿ ਛੂਟ ਜਾਯ ਔਰ ਚੈਤਨ੍ਯਕੀ ਹੀ ਰੁਚਿ ਲਗੇ ਤੋ ਹੋ. ਫਿਰ ਵਿਭਾਵਮੇਂ ਖਡਾ ਹੋ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਉਸੇ ਸਬ ਰੁਚਿ ਛੂਟ ਜਾਤੀ ਹੈ.