थोडुं खुल्लुं होय तेनी माफक) केवळज्ञानना अंशरूप ते ज्ञान होय तो ते एकदेशथी
पण लोकालोकनुं प्रत्यक्षपणुं थात; पण एम तो जोवामां आवतुं नथी. परंतु खूब
वादळांओथी आच्छादित सूर्यना बिंबनी जेम अथवा निबिड नेत्रपटलनी जेम ते
निगोदियानुं ज्ञान थोडुं जाणे छे, एम तात्पर्य छे.
आच्छादन करनार कर्मनी शक्तिओने ‘देशघाती स्पर्द्धको’ कहे छे. सर्वघाती स्पर्द्धकोना
उदयना अभावने ज क्षय अने तेमनी ज सत्रूप अवस्थाने उपशम कहे छे. सर्वघाती
स्पर्द्धकोनो उदयाभावी क्षय सहित उपशम अने तेमना एकदेशघाती स्पर्द्धकोनो उदय
क्षायोपशमिकभाव कहे छे अथवा देशघाती स्पर्द्धकोनो उदय होतां जीव एकदेश ज्ञानादि
गुण प्राप्त करे छे, ते क्षायोपशमिक भाव छे. तेनाथी शुं सिद्ध थयुं? पूर्वोक्त सूक्ष्मनिगोदना
जीवमां ज्ञानावरणकर्मना देशघाती स्पर्द्धकोनो उदय होतां एकदेशे ज्ञानगुण प्राप्त होय छे
ते कारणे ते क्षायोपशमिकज्ञान छे, क्षायिकज्ञान नथी. शा माटे? कारण के, त्यां कर्मना
एकदेश उदयनो सद्भाव छे.
लोकालोकप्रत्यक्षतां प्राप्नोति, न च तथा दृश्यते
भण्यन्ते, सर्वघातिस्पर्द्धकानामुदयाभाव एव क्षयस्तेषामेवास्तित्वमुपशम उच्यते
सर्वघात्युदयाभावलक्षणक्षयेण सहित उपशमः तेषामेकदेशघातिस्पर्द्धकानामुदयश्चेति समुदायेन
क्षयोपशमो भण्यते
कारणेन तत् क्षायोपशमिकं ज्ञानं, न च क्षायिकं, कस्मादेकदेशोदयसद्भावादिति