अहीं, सारांश आ छेः — जोके पूर्वोक्त शुद्धोपयोगलक्षणवाळुं क्षायोपशमिकज्ञान
मुक्तिनुं कारण थाय छे, तोपण ध्यान करनार पुरुषे ‘नित्य सकळ निरावरण, अखंड, एक,
सम्पूर्ण निर्मळ केवळज्ञान जेनुं लक्षण छे; एवुं परमात्मस्वरूप ते ज हुं छुं, खंडज्ञानरूप
नहि’ — एवी भावना करवी.
ए रीते, संवर पदार्थना व्याख्यानमां नयविभाग जाणवो. ३४.
हवे, संवरनां कारणोना भेद कहे छे — एम एक भूमिका छे, ‘शेनाथी (कोनाथी)
संवर थाय छे?’ एवो प्रश्न पूछवामां आवतां प्रत्युत्तर आपे छे — एम बीजी भूमिका
छे. ए बन्ने भूमिकाओ मनमां धारण करीने भगवान श्री नेमिचन्द्र आचार्य आ गाथा
कहे छेः —
गाथा ३५
गाथार्थः — व्रत, समिति, गुप्ति, धर्म, अनुप्रेक्षा, परिषहजय अने अनेक प्रकारनुं
चारित्र — ए बधाने भावसंवरना भेद जाणवा.
अयमत्रार्थः — यद्यपि पूर्वोक्तं शुद्धोपयोगलक्षणं क्षायोपशमिकं ज्ञानं मुक्तिकारणं भवति
तथापि ध्यातृपुरुषेण यदेव नित्यसकलनिरावरणमखण्डैक सकलविमलकेवलज्ञानलक्षणं
परमात्मस्वरूपं तदेवाहं, न च खण्डज्ञानरूप, इति भावनीयम् । इति संवरतत्त्वव्याख्यानविषये
नयविभागो ज्ञातव्य इति ।।३४।।
अथ संवरकारणभेदान् कथयतीत्येका पातनिका, द्वितीया तु कैः कृत्वा संवरो
भवतीति पृष्टे प्रत्युत्तरं ददातीति पातनिकाद्वयं मनसि धृत्वा सूत्रमिदं प्रतिपादयति भगवान् —
वदसमिदीगुत्तीओ धम्माणुपेहा परीसहजओ य ।
चारित्तं बहुभेया णायव्वा भावसंवरविसेसा ।।३५।।
व्रतसमितिगुप्तयः धर्म्मानुप्रेक्षाः परीषहजयः च ।
चारित्रं बहुभेदं ज्ञातव्याः भावसंवरविशेषाः ।।३५।।
व्रत अरु समिति गुप्ति दश धर्म, अनुप्रेक्षा चारित्र जु पर्म;
सहन परिषह, ए बहुभेद, संवरभाव भनैं जिनदेव. ३५.
११२ ]
बृहद् – द्रव्यसंग्रह