गुणाधारपरमात्मादिस्वभावोऽभिधेयो वाच्यः प्रतिपाद्यः । इत्यभिधानाभिधेयस्वरूपं बोधव्यम् ।
प्रयोजनं तु व्यवहारेण षड्द्रव्यादिपरिज्ञानम्, निश्चयेन निजनिरञ्जनशुद्धात्मसंवित्तिसमुत्पन्न-
निर्विकारपरमानन्दैकलक्षणसुखामृतरसास्वादरूपं स्वसंवेदनज्ञानम् । परमनिश्चयेन पुनस्तत्फल-
रूपा केवलज्ञानाद्यनन्तगुणाविनाभूता निजात्मोपादानसिद्धानन्तसुखावाप्तिरिति । एवं
नमस्कारगाथा व्याख्याता ।
अथ नमस्कारगाथायां प्रथमं यदुक्तं जीवद्रव्यं तत्सम्बन्धे नवाधिकारान् संक्षेपेण
सूचयामीति अभिप्रायं मनसि सम्प्रधार्य कथनसूत्रमिति निरूपयति —
जीवो उवओगमओ अमुत्ति कत्ता सदेहपरिमाणो ।
भोत्ता संसारत्थो सिद्धो सो विस्ससोड्ढगई ।।२।।
जीवः उपयोगमयः अमूर्तिः कर्त्ता स्वदेहपरिमाणः ।
भोक्ता संसारस्थः सिद्धः सः विस्रसा ऊर्ध्वगतिः ।।२।।
छ द्रव्यादिनुं परिज्ञान ते आ ग्रन्थनुं प्रयोजन छे; निश्चयथी निज-निरंजन-शुद्धात्मसंवित्तिथी
उत्पन्न निर्विकार परमानंद जेनुं एक लक्षण छे एवा सुखामृतना रसास्वादरूप
स्वसंवेदनज्ञान ते आ ग्रंथनुं प्रयोजन छे. परमनिश्चयथी ते स्वसंवेदनज्ञानना फळरूप,
केवळज्ञानादि अनंतगुण साथे अविनाभावी, निजात्मउपादानसिद्ध अनंत सुखनी प्राप्ति ते
आ ग्रंथनुं प्रयोजन छे.
ए रीते नमस्कार गाथानुं व्याख्यान कर्युं. १.
हवे नमस्कार – गाथामां जे जीवद्रव्य कहेवामां आव्युं ते जीवद्रव्यना संबंधमां हुं नव
अधिकारो संक्षेपथी सूचवीश, एवो अभिप्राय मनमां राखीने (नव अधिकारोनुं) कथन
करनार सूत्रनुं (श्री नेमिचन्द्र सिद्धांतिदेव) निरूपण करे छेः —
गाथा – २
गाथार्थः — जे जीवे छे, उपयोगमय छे, अमूर्तिक छे, कर्ता छे, स्वदेहप्रमाण छे,
जीव मयी उपयोग अमूर्त, कर्ता देहमान है पूर्त्त;
भोक्ता संसारी अर सिद्ध, ऊर्ध्वगमन नव कथन प्रसिद्ध. २.
८ ]
बृहद् – द्रव्यसंग्रह