lakṣhaṇ chhe; evī ekatvabhāvanārūpe pariṇamelā ā jīvane nishchayanayathī — (1)
sahajānandasukhādi anantaguṇanā ādhārabhūt kevaḷagnān ja ek sahaj sharīr chhe; sharīr
eṭale shun? svarūp; sāt dhātumay audārik sharīr nahi; (2) tevī ja rīte ārta ane
raudrarūp durdhyānathī vilakṣhaṇ paramasāmāyik jenun lakṣhaṇ (svarūp) chhe; evī ekatvabhāvanārūpe
pariṇamel nijātmatattva ja ek sadā shāshvat, param hitakārī, paramabandhu chhe, vinashvar ane
ahitakārī putra, strī ādi nahi; (3) te ja rīte param – upekṣhāsanyam jenun lakṣhaṇ chhe;
evī ekatvabhāvanā sahit svashuddhātmapadārtha ek ja avināshī ane hitakārī param artha
chhe, suvarṇa ādi artha nahi. (4) tevī ja rīte nirvikalpa samādhithī utpanna thato nirvikār
paramānand jenun lakṣhaṇ chhe, evā anākuḷapaṇārūp svabhāvavāḷun ātmasukh ja ek sukh chhe,
ākuḷatānun utpādak indriyasukh nahi.
shaṅkāḥ — ā (1) sharīr, (2) sagāno, (3) suvarṇādi artha ane (4) indriy-
sukh vagere jīvanān nishchayathī nathī, em kem kahyun? samādhānaḥ — kāraṇ ke maraṇ vakhate
jīv ekalo ja bījī gatimān jāy chhe, sharīr vagere jīvanī sāthe jatān nathī. tathā jyāre
jīv rogathī gherāī jāy chhe, tyāre viṣhay – kaṣhāyādi durdhyānathī rahit nij shuddhātmā ja
sahāyak thāy chhe. shaṅkāḥ — te kevī rīte sahāyak thāy chhe? uttaraḥ — jo jīvanun ā
chhellun sharīr hoy, to kevaḷagnānādinī pragaṭatārūp mokṣhamān laī jāy chhe ane jo chhellun
sharīr na hoy, to te sansāranī sthiti ghaṭāḍīne devendrādi sambandhī puṇyanun sukh āpīne
जीवस्य निश्चयनयेन सहजानन्दसुखाद्यनन्तगुणाधारभूतं केवलज्ञानमेवैकं सहजं शरीरम् । शरीरं
कोऽर्थः ? स्वरूपं, न च सप्तधातुमयौदारिकशरीरम् । तथैवार्त्तरौद्रदुर्ध्यानविलक्षणपरमसामायिक-
लक्षणैकत्वभावनापरिणतं निजात्मतत्त्वमेवैकं सदा शाश्वतं परमहितकारी परमोबन्धु, न च
विनश्वराहितकारी पुत्रकलत्रादि । तेनैव प्रकारेण परमोपेक्षासंयमलक्षणैकत्वभावनासहितः
स्वशुद्धात्मपदार्थ एक एवाविनश्वरहितकारी परमोऽर्थः, न च सुवर्णाद्यर्थः । तथैव
निर्विकल्पसमाधिसमुत्पन्ननिर्विकारपरमानन्दैकलक्षणानाकुलत्वस्वभावात्मसुखमेवैकं सुख न
चाकुलत्वोत्पादकेन्द्रियसुखमिति । कस्मादिदं देहबन्धुजनसुवर्णाद्यर्थेन्द्रियसुखादिकं जीवस्य
निश्चयेन निराकृतमिति चेत् ? यतो मरणकाले जीव एक एव गत्यन्तरं गच्छति, न च
देहादीनि । तथैव रोगव्याप्तिकाले विषयकषायादिदुर्ध्यानरहितः स्वशुद्धात्मैकसहायो भवति ।
तदपि कथमिति चेत् ? यदि चरमदेहो भवति तर्हि केवलज्ञानादिव्यक्तिरूपं मोक्षं नयति,
अचरमदेहस्य तु संसारस्थितिं स्तोकां कृत्वा देवेन्द्राद्यभ्युदयसुखं दत्वा च पश्चात् पारम्पर्येण
saptatattva-navapadārtha adhikār [ 123