ਸੁਖ ਮਾਨਤੇ ਹੈਂ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਵਹ ਭ੍ਰਮਣਾ ਹੈ
ਪ੍ਰਤਿਕੂਲ, ਇਸ਼੍ਟ-ਅਨਿਸ਼੍ਟ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਥਾ ਸਂਯੋਗਸੇ ਕਿਸੀਕੋ ਸੁਖ-ਦੁਃਖ
ਹੋ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਕਿਨ੍ਤੁ ਵਿਪਰੀਤ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾ, ਜ੍ਞਾਨ, ਚਾਰਿਤ੍ਰ ਏਵਂ
ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਸੇ ਜੀਵ ਭੂਲ ਕਰਤਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕੇ ਕਾਰਣ ਦੁਃਖੀ ਹੋਤਾ
ਹੈ. ਸਚ੍ਚੇ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਸੇ ਭੂਲਕੋ ਹਟਾਕਰ ਸਮ੍ਯਕ੍ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾ
ਅਵਸ੍ਥਾਕੋ ਟਾਲਕਰ ਦੋ ਇਨ੍ਦ੍ਰਿਯਸੇ ਪਂਚੇਨ੍ਦ੍ਰਿਯਕੀ ਪਰ੍ਯਾਯ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤ ਕਰਨਾ
ਦੁਰ੍ਲਭ ਹੈ ਔਰ ਉਸਮੇਂ ਭੀ ਮਨੁਸ਼੍ਯਭਵਕੀ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਿ ਤੋ ਅਤਿ-ਦੀਰ੍ਘਕਾਲਮੇਂ
ਹੋਤੀ ਹੈ ਅਰ੍ਥਾਤ੍ ਜੀਵ ਮਨੁਸ਼੍ਯਭਵ ਨਹਿਂਵਤ੍ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤ ਕਰ ਪਾਤਾ ਹੈ.
ਕਰ ਸਕਤਾ ਹੈ; ਕਿਨ੍ਤੁ ਮਨੁਸ਼੍ਯ ਪਰ੍ਯਾਯਮੇਂ ਭੀ ਯਾ ਤੋ ਧਰ੍ਮਕਾ ਯਥਾਰ੍ਥ
ਵਿਚਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ, ਯਾ ਫਿ ਰ ਧਰ੍ਮਕੇ ਨਾਮ ਪਰ ਚਲਨੇਵਾਲੀ ਅਨੇਕ
ਮਿਥ੍ਯਾ-ਮਾਨ੍ਯਤਾਓਂਮੇਂਸੇ ਕਿਸੀ ਨ ਕਿਸੀ ਮਿਥ੍ਯਾ-ਮਾਨ੍ਯਤਾਕੋ ਗ੍ਰਹਣ
ਕਰਕੇ ਕੁਦੇਵ, ਕੁਗੁਰੁ ਤਥਾ ਕੁਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਕੇ ਚਕ੍ਰਮੇਂ ਫਁਸ ਜਾਤਾ ਹੈ, ਅਥਵਾ
ਤੋ ‘‘ਸਰ੍ਵ ਧਰ੍ਮ ਸਮਾਨ ਹੈਂ’’
ਵਿਸ਼ਾਲਬੁਦ੍ਧਿ ਮਾਨਕਰ ਔਰ ਅਭਿਮਾਨਕਾ ਸੇਵਨ ਕਰਤਾ ਹੈ. ਕਭੀ ਵਹ
ਜੀਵ ਸੁਦੇਵ, ਸੁਗੁਰੁ ਔਰ ਸੁਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਕਾ ਬਾਹ੍ਯਸ੍ਵਰੂਪ ਸਮਝਤਾ ਹੈ,