ਮਿਥ੍ਯਾਤ੍ਵਕੋ ਟਾਲਨੇਕਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਕਹਾਁਸੇ ਦੇ ਸਕਤੇ ਹੈਂ ? ਵੇ ‘‘ਪੁਣ੍ਯ’’ਕੋ
ਧਰ੍ਮਮੇਂ ਸਹਾਯਕ ਮਾਨਕਰ ਉਸਕੇ ਉਪਦੇਸ਼ਕੀ ਮੁਖ੍ਯਤਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਔਰ
ਇਸਪ੍ਰਕਾਰ ਧਰ੍ਮਕੇ ਨਾਮ ਪਰ ਮਹਾਮਿਥ੍ਯਾਤ੍ਵਰੂਪੀ ਪਾਪਕਾ ਅਵ੍ਯਕ੍ਤਰੂਪਸੇ
ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਤੇ ਹੈਂ. ਜੀਵ ਇਸ ਭੂਲਕੋ ਟਾਲ ਸਕੇ ਇਸ ਹੇਤੁ ਇਸਕੀ
ਤੀਸਰੀ ਤਥਾ ਚੌਥੀ ਢਾਲਮੇਂ ਸਮ੍ਯਗ੍ਜ੍ਞਾਨ ਔਰ ਮਿਥ੍ਯਾਜ੍ਞਾਨਕਾ ਸ੍ਵਰੂਪ
ਦਿਯਾ ਗਯਾ ਹੈ. ਇਸਕਾ ਯਹ ਅਰ੍ਥ ਨਹੀਂ ਕਿ ਜੀਵ ਸ਼ੁਭਕੇ ਬਦਲੇ ਅਸ਼ੁਭ
ਭਾਵ ਕਰੇ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ਼ੁਭਭਾਵਕੋ ਵਾਸ੍ਤਵਮੇਂ ਧਰ੍ਮ ਅਥਵਾ ਧਰ੍ਮਮੇਂ ਸਹਾਯਕ
ਨਹੀਂ ਮਾਨਨਾ ਚਾਹਿਯੇ. ਯਦ੍ਯਪਿ ਨਿਚਲੀ ਦਸ਼ਾਮੇਂ ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਹੁਏ ਬਿਨਾ ਨਹੀਂ
ਰਹਤਾ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਉਸੇ ਸਚ੍ਚਾ ਧਰ੍ਮ ਮਾਨਨਾ ਵਹ ਮਿਥ੍ਯਾਤ੍ਵਰੂਪ ਮਹਾਪਾਪ ਹੈ.
ਜੋ ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਹੋਤਾ ਹੈ ਉਸੇ ਵੇ ਧਰ੍ਮ ਨਹੀਂ ਮਾਨਤੇ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਬਨ੍ਧਕਾ ਕਾਰਣ
ਮਾਨਤੇ ਹੈਂ. ਜਿਤਨਾ ਰਾਗ ਦੂਰ ਹੋਤਾ ਹੈ ਤਥਾ ਸਮ੍ਯਗ੍ਦਰ੍ਸ਼ਨ-ਜ੍ਞਾਨਕੀ ਜੋ
ਦ੍ਰੁਢਤਾ ਹੋਤੀ ਹੈ, ਉਸੇ ਵੇ ਧਰ੍ਮ ਮਾਨਤੇ ਹੈਂ; ਇਸਲਿਏ ਉਨਕੇ ਸਂਵਰ-ਨਿਰ੍ਜਰਾ
ਹੋਤੀ ਹੈ. ਅਜ੍ਞਾਨੀਜਨ ਜੋ ਸ਼ੁਭਭਾਵਕੋ ਧਰ੍ਮ ਅਥਵਾ ਧਰ੍ਮਮੇਂ ਸਹਾਯਕ
ਮਾਨਤੇ ਹੈਂ, ਇਸਲਿਏ ਉਨ੍ਹੇਂ ਸਚ੍ਚੀ ਭਾਵਨਾ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ.
ਸ਼ੁਭਭਾਵਰੂਪ ਅਣੁਵ੍ਰਤ ਯਾ ਮਹਾਵ੍ਰਤ ਹੋਤੇ ਹੈਂ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਉਨਮੇਂ ਹੋਨੇਵਾਲੇ