(੫) ਏਕ ਦ੍ਰਵ੍ਯ ਦੂਸਰੇ ਦ੍ਰਵ੍ਯਕਾ ਕੁਛ ਕਰ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ; ਉਸੇ
ਪਰਿਣਮਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤਾ, ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤਾ, ਲਾਭ-ਹਾਨਿ
ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤਾ, ਉਸ ਪਰ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਡਾਲ ਸਕਤਾ, ਉਸਕੀ
ਸਹਾਯਤਾ ਯਾ ਉਪਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤਾ; ਉਸੇ ਮਾਰ ਯਾ ਜਿਲਾ ਨਹੀਂ
ਸਕਤਾ — ਐਸੀ ਪ੍ਰਤ੍ਯੇਕ ਦ੍ਰਵ੍ਯ-ਗੁਣ-ਪਰ੍ਯਾਯਕੀ ਸਮ੍ਪੂਰ੍ਣ ਸ੍ਵਤਂਤ੍ਰਤਾ ਅਨਨ੍ਤ
ਜ੍ਞਾਨਿਯੋਂਨੇ ਪੁਕਾਰ-ਪੁਕਾਰ ਕਰ ਕਹੀ ਹੈ.
(੬) ਜਿਨਮਤਮੇਂ ਤੋ ਐਸੀ ਪਰਿਪਾਟੀ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਥਮ ਸਮ੍ਯਕ੍ਤ੍ਵ
ਔਰ ਫਿ ਰ ਵ੍ਰਤਾਦਿ ਹੋਤੇ ਹੈਂ. ਅਬ, ਸਮ੍ਯਕ੍ਤ੍ਵ ਤੋ ਸ੍ਵ-ਪਰਕਾ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾਨ੍
ਹੋਨੇ ਪਰ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਤਥਾ ਵਹ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾਨ ਦ੍ਰਵ੍ਯਾਨੁਯੋਗਕਾ ਅਭ੍ਯਾਸ ਕਰਨੇਸੇ
ਹੋਤਾ ਹੈ. ਇਸਲਿਏ ਪ੍ਰਥਮ ਦ੍ਰਵ੍ਯਾਨੁਯੋਗਕੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾਨ ਕਰਕੇ
ਸਮ੍ਯਗ੍ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿ ਬਨਨਾ ਚਾਹਿਏ.
(੭) ਪਹਲੇ ਗੁਣਸ੍ਥਾਨਮੇਂ ਜਿਜ੍ਞਾਸੁ ਜੀਵੋਂਕੋ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਾਭ੍ਯਾਸ,
ਅਧ੍ਯਯਨ – ਮਨਨ, ਜ੍ਞਾਨੀ ਪੁਰੁਸ਼ੋਂਕਾ ਧਰ੍ਮੋਪਦੇਸ਼ – ਸ਼੍ਰਵਣ, ਨਿਰਨ੍ਤਰ ਉਨਕਾ
ਸਮਾਗਮ, ਦੇਵਦਰ੍ਸ਼ਨ, ਪੂਜਾ, ਭਕ੍ਤਿ, ਦਾਨ ਆਦਿ ਸ਼ੁਭਭਾਵ ਹੋਤੇ ਹੈਂ,
ਕਿਨ੍ਤੁ ਪਹਲੇ ਗੁਣਸ੍ਥਾਨਮੇਂ ਸਚ੍ਚੇ ਵ੍ਰਤ, ਤਪ ਆਦਿ ਨਹੀਂ ਹੋਤੇ.
ਊਪਰੀ ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿਸੇ ਦੇਖਨੇਵਾਲੋਂਕੋ ਨਿਮ੍ਨੋਕ੍ਤ ਦੋ ਸ਼ਂਕਾਏਁ ਹੋਨੇਕੀ
ਸਮ੍ਭਾਵਨਾ ਹੈ —
(੧) ਐਸੇ ਕਥਨ ਸੁਨਨੇ ਯਾ ਪਢਨੇਸੇ ਲੋਗੋਂਕੋ ਅਤ੍ਯਨ੍ਤ ਹਾਨਿ
ਹੋਨਾ ਸਮ੍ਭਵ ਹੈ. (੨) ਇਸ ਸਮਯ ਲੋਗ ਕੁਛ ਵ੍ਰਤ, ਪ੍ਰਤ੍ਯਾਖ੍ਯਾਨ,
ਪ੍ਰਤਿਕ੍ਰਮਣਾਦਿਕ ਕ੍ਰਿਯਾਏਁ ਕਰਤੇ ਹੈਂ; ਉਨ੍ਹੇਂ ਛੋੜ ਦੇਂਗੇ.
ਉਸਕਾ ਸ੍ਪਸ਼੍ਟੀਕਰਣ ਯਹ ਹੈ : —
ਸਤ੍ਯਸੇ ਕਿਸੀ ਭੀ ਜੀਵਕੋ ਹਾਨਿ ਹੋਗੀ — ਐਸਾ ਕਹਨਾ ਹੀ
ਬੜੀ ਭੂਲ ਹੈ, ਅਥਵਾ ਅਸਤ੍ ਕਥਨਸੇ ਲੋਗੋਂਕੋ ਲਾਭ ਮਾਨਨੇਕੇ ਬਰਾਬਰ
ਹੈ, ਸਤ੍ਕਾ ਸ਼੍ਰਵਣ ਯਾ ਅਧ੍ਯਯਨ ਕਰਨੇਸੇ ਜੀਵੋਂਕੋ ਕਭੀ ਹਾਨਿ ਹੋ ਹੀ
(15)