८६ ]
चिद्दविलास
पदार्थोने हेय जाणीने श्रद्धा करे छे. वारंवार भेदज्ञान वडे स्वरूपचिंतन
करीने स्वरूपनी श्रद्धा थई, तेनुं नाम परमार्थसंस्तव कहीए.
२. (मुनितपरमार्थ) – जिनागम – द्रव्यसूत्र – द्वारा अर्थने जाणीने
ज्ञानज्योतिनो अनुभव थयो, तेने मुनितपरमार्थ कहीए.
३. (यतिजनसेवा) – वीतराग स्वसंवेदनद्वारा शुद्ध स्वरूपनो
रसास्वाद थयो, ते विषे प्रीति – भक्ति – सेवा, तेने यतिजनसेवा कहीए.
४. (कुद्रष्टिपरित्याग) – परालंबी बहिर्मुख मिथ्याद्रष्टि जनोना
त्यागने कुद्रष्टिपरित्याग कहीए.
(५ – ७) हवे सम्यक्त्वनां त्रण चिह्नो कहीए छीए —
१. (जिनागमशुश्रूषा) – अनादिनी मिथ्याद्रष्टिने छोडीने,
जिनागममां कहेल ज्ञानमय स्वरूपने पामीए, (तेमां) उपकारी जिनागम
छे, ते (जिनागम) प्रत्ये प्रीति करे. एवी प्रीति करे के जेम दरिद्रीने
कोईए चिंतामणि देखाड्यो त्यारे ते वडे चिंतामणि पाम्यो. ते वखते ते
देखाडनार प्रत्ये जेम ते दरिद्री प्रीति करे, तेवी प्रीति श्री जिनसूत्र प्रत्ये
(सम्यग्द्रष्टि) करे, तेने जिनागमशुश्रूषा कही छे.
२. (धार्मसाधानमां परमअनुराग) – निजधर्मरूप अनंतगुणनो
विचार ते धर्मसाधन छे; तेमां परम अनुराग करे; धर्मसाधनमां परम
अनुराग बीजुं चिह्न छे.
३. (जिनगुरुवैयावृत्य) – जिनगुरु द्वारा ज्ञान-आनंद पामीए
छीए, माटे तेमनी वैयावृत्य – सेवा – स्थिरता करे; ते जिनगुरुवैयावृत्य
त्रीजुं चिह्न कहीए ए चिह्न अनुभवीना छे.
[८ – १७] हवे दश विनयना भेद कहीए छीए —
१. अरिहंत, २. सिद्ध, ३. आचार्य, ४. उपाध्याय, ५. साधु,
६. प्रतिमा, ७. श्रुत, ८. धर्म, ९. चार प्रकारना संघ अने १०.
सम्यक्त्व; – आ दशनो विनय करे; ते वडे स्वरूपनी भावना थाय छे.