परिणमतुं द्रव्य छे, तेथी तेने पोताना भाव स्वाधीनपणे करवामां खरेखर कोण रोकी शके? ते स्वतंत्रपणे पोतानुं बधुं करी शके छे. २८१.

जेम चणामां मीठाशनी ताकात भरी छे, कचाशने लीधे ते तूरो लागे छे ने वाववाथी ऊगे छे, पण शेकवाथी तेनो मीठो स्वाद प्रगट थाय छे अने ते वाव्यो ऊगतो नथी; तेम आत्मामां मीठाश एटले अतीन्द्रिय आनंदशक्ति भरपूर पडी छे, ते शक्तिने भूलीने ‘शरीर ते हुं, रागादि ते हुं’ एवी अज्ञानरूपी कचाशने लीधे तेने पोताना आनंदनो अनुभव नथी पण आकुळतानो अनुभव छे ने फरी फरी अवतार धारण करे छे, परंतु पोताना स्वरूप सन्मुख थईने तेमां एकाग्रतारूप अग्नि वडे शेकवाथी स्वभावना अतीन्द्रिय आनंदनो स्वाद आवे छे अने पछी तेने अवतार थतो नथी. २८२.

मुनिराजने हालतां-चालतां, खातां-पीतां चैतन्यगोळो छूटो पडी जाय छे ने तेओ अतीन्द्रिय आनंदामृतरसने वेदे छे. ऊंघमां पण तेमने क्षणवार झोलुं आवे छे ने क्षणवार जागे छे; क्षणवार जागे छे त्यारे तेमने