न भासे तो तेना अभावने ते हितरूप केम माने? ए ज प्रमाणे जीवने आस्रवनी प्रवृत्ति
छे; ते तेने अहितरूप न भासे तो तेना अभावरूप संवरने हितरूप केम माने? वळी
अनादिकाळथी आ जीवने आस्रवभाव ज थयो छे, पण संवर कोई काळे थयो नथी तेथी संवर
थवो तेने भासतो पण नथी, संवर थतां सुख थाय छे तथा भाविमां दुःख पण नहि थाय.
परंतु एम तेने भासतुं नथी तेथी ते आस्रवनो तो संवर करतो नथी पण ए अन्य पदार्थोने
दुःखदायक मानी तेने ज न थवा देवानो उपाय कर्या करे छे, पण ते पोताने आधीन नथी,
मात्र निरर्थक खेदखिन्न थाय छे. ए प्रमाणे संवरतत्त्वनुं अयथार्थ ज्ञान थतां श्रद्धान पण
अयथार्थ थाय छे.
नष्ट करवाना उपायने भलो केम जाणे? तेम ए बंधनरूप करेलां कर्मोथी दुःख थाय छे एम
जे न जाणे ते तेनी निर्जराना उपायने भलो केम जाणे? वळी आ जीवने इंद्रियो वडे सूक्ष्मरूप
कर्मोनुं तो ज्ञान थतुं नथी तथा तेमां दुःखना कारणभूत शक्ति छे तेनुं पण ज्ञान नथी तेथी
अन्य पदार्थोनां निमित्तोने ज दुःखदायक जाणी तेनो ज अभाव करवानो उपाय करे छे; पण
ते पोताना आधीन नथी. कदाचित् दुःख दूर करवाना निमित्तरूप कोई इष्ट संयोगादि कार्य
बने छे ते पण कर्मानुसार बने छे. छतां तेनो उपाय करी व्यर्थ खेद करे छे.
वा रोगजनित दुःखोने न जाणे तो रोगना सर्वथा अभावने ते भलो केम जाणे? ए रीते आ
जीवने कर्मबंधन छे, आ ते बंधनने तथा बंधजनित दुःखोने न जाणे तो सर्वथा बंधना अभावने
केवी रीते जाणे? वळी आ जीवने कर्मोनुं वा तेनी शक्तिनुं तो ज्ञान नथी अने तेथी बाह्यपदार्थोने
दुःखना कारणरूप जाणी तेनो सर्वथा अभाव करवानो उपाय करे छे, तथा आ जीव एम तो
जाणे छे के