अने द्वेष थाय ते पण कोई पदार्थमां ज थाय छे, ए प्रमाणे ए पदार्थोने तथा राग
थाय छे त्यारे कोईने कोई काळमां द्वेषनुं कारण थाय छे. अहीं एटलुं समजवुं के एक कार्य
थवामां अनेक कारणोनी आवश्यकता होय छे. रागादिक थवामां अंतरंग कारण तो मोहनो
उदय छे, ते तो बळवान छे तथा बाह्य कारण पदार्थ छे ते बळवान नथी. महामुनिने मोह
मंद होवाथी बाह्य पदार्थोनां निमित्त होवा छतां पण तेमने राग
वडे रागभाव थतो होय तेमां प्रयोजन विना वा कंईक प्रयोजनसहित इष्टबुद्धि होय छे तथा
जे पदार्थोना आश्रय वडे द्वेषभाव थतो होय तेमां प्रयोजन विना वा कंईक प्रयोजनसहित
अनिष्टबुद्धि थाय छे. तेथी मोहना उदयथी पदार्थोने इष्ट
मिथ्याचारित्रना ज भेद समजवा. एनुं वर्णन पहेलां ज करी गया. ए मिथ्याचारित्रमां
स्वरूपाचरण चारित्रनो अभाव होवाथी तेने अचारित्र पण कहीए छीए, तथा ए परिणाम
मटता नथी वा विरक्त नथी तेथी तेने असंयम वा अविरति पण कहीए छीए. कारण के
पांच इन्द्रियो अने मनना विषयोमां तथा पांच स्थावर अने एक त्रसनी हिंसामां स्वच्छंदपणुं
होय, तेना त्यागरूप भाव न थाय ए ज असंयम वा बार प्रकारनी अविरति कही छे.
कषायभाव थतां ज एवां कार्यो थाय छे तेथी मिथ्याचारित्रनुं नाम असंयम वा अविरति
जाणवुं. वळी एनुं ज नाम अव्रत पण जाणवुं. कारण के हिंसा, अनृत, चोरी, अब्रह्मचर्य
अने परिग्रह ए पापकार्योमां प्रवृत्तिनुं नाम अव्रत छे. अने तेनुं मूळ कारण प्रमत्तयोग छे.
ए प्रमत्तयोग कषायमय छे तेथी मिथ्याचारित्रनुं नाम अव्रत पण कहीए छीए. ए प्रमाणे
मिथ्याचारित्रनुं स्वरूप कह्युं.