केवळी थया. ते पछी काळदोषथी केवळज्ञानी होवानो अभाव थयो. केटलाक काळ सुधी
द्वादशांगना पाठी श्रुतकेवळी रह्या. पछी तेमनो पण अभाव थयो. त्यार पछी केटलाक काळ
सुधी थोडा अंगना पाठी रह्या. तेओए एम जाण्युं के
करणानुयोग, चरणानुयोग अने द्रव्यानुयोगना अनेक ग्रंथो रच्या. तेमनो पण अभाव थतां
तेओना अनुसारे अन्य आचार्योए रचेला ग्रन्थ वा ए ग्रन्थना अनुसारे रचेला ग्रन्थनी ज
प्रवृत्ति रही. तेमां पण काळदोषथी केटलाक ग्रन्थनो दुष्ट पुरुषो द्वारा नाश थयो वा महान
ग्रन्थोनो अभ्यासादि न थवाथी पण नाश थयो. वळी केटलाक महान ग्रन्थो जोवामां
आवे छे पण बुद्धिनी मंदताथी आजे तेनो अभ्यास थतो नथी. जेम दक्षिणमां गोमट्टस्वामीनी
पासे मूडबिद्री नगरमां श्रीधवल
पण थोडा ज ग्रन्थोनो अभ्यास आजे बने छे. एवा आ निकृष्ट काळमां उत्कृष्ट जैनमतनुं
घटवुं थयुं. छतां परम्परा द्वारा आजे पण जैनशास्त्रमां सत्य अर्थनां प्रकाशक पदोनो सद्भाव
प्रवर्ते छे.
आदि उपयोगी ग्रंथोनो किंचित् अभ्यास करी टीका सहित श्री समयसार, पंचास्तिकाय,
प्रवचनसार, नियमसार, गोम्मटसार, लब्धिसार, त्रिलोकसार, तत्त्वार्थसूत्र, क्षपणासार,
पुरुषार्थसिद्ध्युपाय, अष्टपाहुड अने आत्मानुशासनादि शास्त्र, तथा श्रावक
अनुसार अभ्यास वर्ते छे. जेथी मने पण किंचित् सत्यार्थ पदोनुं ज्ञान थयुं छे. वळी आ
निकृष्ट समयमां मारा जेवा मंदबुद्धिवान करतां पण हीनबुद्धिना धारक घणा मनुष्यो जोवामां
आवे छे. तेओने ए पदोना अर्थनुं ज्ञान थवा माटे धर्मानुराग वश देशभाषामय ग्रन्थ
करवानी मने इच्छा थई तेथी हुं आ ग्रन्थ बनावुं छुं. तेमां पण अर्थसहित ए ज पदोनुं
प्रकाशन छे. त्यां आटली विशेषता छे के
आवे छे, परंतु तेना अर्थमां कांई पण व्यभिचार नथी. ए प्रमाणे आ ग्रन्थ सुधी ए ज
सत्यार्थ पदोनी परंपरा प्रवर्ते छे.