ଵହ ଅଭିପ୍ରାଯ ଛୁଡ଼ାନେକା ହୈ. ଵେ ସ୍ଵଯଂ ହୀ ଇସ ସଂବଂଧମେଂ ଇସ ପ୍ରକାର ଲିଖତେ ହୈଂ କି : ‘‘ଯହାଁ
ନାନା ପ୍ରକାରକେ ମିଥ୍ଯାଦୃଷ୍ଟିଯୋଂକା କଥନ କିଯା ହୈ, ଉସକା ପ୍ରଯୋଜନ ଇତନା ହୀ ଜାନନା କି
ପରନ୍ତୁ ଅନ୍ଯକେ ଐସେ ଦୋଷ ଦେଖ କଷାଯୀ ନହୀଂ ହୋନା; କ୍ଯୋଂକି ଅପନା ଭଲା-ବୁରା ତୋ ଅପନେ ପରିଣାମୋଂସେ
ହୋତା ହୈ; ଯଦି ଅନ୍ଯକୋ ରୁଚିଵାନ ଦେଖେ ତୋ କୁଛ ଉପଦେଶ ଦେକର ଉନକା ଭୀ ଭଲା କରେ.’’
କୁଶାଗ୍ରବୁଦ୍ଧିକେ ପ୍ରଭାଵସେ ଉନ୍ହୋଂନେ ଷଡ୍ଦର୍ଶନକେ ଗ୍ରଂଥ, ବୌଦ୍ଧ, ମୁସ୍ଲିମ ତଥା ଅନ୍ଯ ଅନେକ ମତମତାନ୍ତରୋଂକେ
ଗ୍ରଂଥୋଂକା ଅଧ୍ଯଯନ କିଯା ଥା, ଶ୍ଵେତାମ୍ବର
ଗୋମ୍ମଟସାର, ତତ୍ତ୍ଵାର୍ଥସୂତ୍ର, ଅଷ୍ଟପାହୁଡ଼, ଆତ୍ମାନୁଶାସନ, ପଦ୍ମନଂଦିପଂଚଵିଂଶତିକା, ଶ୍ରାଵକମୁନିଧର୍ମକେ ପ୍ରରୂପକ
ଅନେକ ଶାସ୍ତ୍ରୋଂକା ତଥା କଥା-ପୁରାଣାଦିକ ଅନେକ ଶାସ୍ତ୍ରୋଂକା ଅଭ୍ଯାସ କିଯା ଥା. ଇନ ସର୍ଵ ଶାସ୍ତ୍ରୋଂକେ
ଅଭ୍ଯାସସେ ଆପକୀ ବୁଦ୍ଧି ବହୁତ ହୀ ପ୍ରଖର ବନୀ ଥୀ. ଶାସ୍ତ୍ରସଭା, ଵ୍ଯାଖ୍ଯାନସଭା ଔର ଵିଵାଦସଭାମେଂ
ଆପ ବହୁତ ହୀ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଥେ. ଇସ ଅସାଧାରଣ ପ୍ରଭାଵକପନେକେ କାରଣ ଆପ ତତ୍କାଲୀନ ରାଜାକୋ
ଭୀ ଅତିଶଯ ପ୍ରିଯ ହୋ ଗଯେ ଥେ. ଇସ ରାଜପ୍ରିଯତା ତଥା ପାଂଡିତ୍ଯପ୍ରଖରତାକେ କାରଣ ଅନ୍ଯଧର୍ମୀ ଆପକେ
ସାଥ ମତ୍ସରଭାଵ କରନେ ଲଗେ ଥେ, କ୍ଯୋଂକି ଆପକେ ସାମନେ ଉନ ଅନ୍ଯଧର୍ମୀଯୋଂକେ ବଡ଼େ-ବଡ଼େ ଵିଦ୍ଵାନ ଭୀ
ପରାଭଵ ହୋ ଜାତେ ଥେ. ଯଦ୍ଯପି ଆପ ସ୍ଵଯଂ କିସୀ ଭୀ ଵିଧର୍ମୀଯୋଂକା ଅନୁପକାର ନହୀଂ କରତେ ଥେ;
ପରନ୍ତୁ ବନେ ଜହାଁ ତକ ଉନକା ଉପକାର ହୀ କିଯା କରତେ ଥେ, ତୋ ଭୀ ମାତ୍ସର୍ଯଯୁକ୍ତ ମନୁଷ୍ଯୋଂକା
ମତ୍ସରତାଜନ୍ଯ କୃତ୍ଯ କରନେକା ହୀ ସ୍ଵଭାଵ ହୈ; ଉନକେ ମତ୍ସର ଵ ଵୈରଭାଵକେ କାରଣ ହୀ ପଂଡିତଜୀକା
ଅକାଲିକ ଦେହାନ୍ତ ହୋ ଗଯା ଥା.
ତାମୈ ସବୈ ଶ୍ରାଵଗୀ କୈଦ, କରିକେ ଦଂଡ କିଯେ ନୃପ କୈଦ..
ଗୁରୁ ତେରହ-ପଂଥନୁକୋ ଭ୍ରମୀ, ଟୋଡରମଲ୍ଲ ନାମ ସାହିମୀ.
ତାହି ଭୂପ ମାର୍ଯୋ ପଲ ମାଂହି, ଗାଡଯୋ ମହି ଗଂଦଗୀ ତାହି..’’