ଇସଲିଯେ ଉନ୍ହୋଂନେ ଏକ ଗୁପ୍ତ ‘ଷଡ଼ଯଂତ୍ର’ ରଚା. ଉନ୍ହୋଂନେ ଶିଵପିଂଡୀକୋ ଉଖାଡ଼କର ଜୈନୋଂ ପର ‘ଉଖାଡ଼
ଡାଲନେକା’ ଆରୋପ ଲଗାଯା ଔର ରାଜା ମାଧଵସିଂହକୋ, ଜୈନୋଂକେ ଵିରୁଦ୍ଧ ଉକସାକର କ୍ରୋଧିତ କିଯା.
ରାଜାନେ ସତ୍ଯାସତ୍ଯକୀ କୁଛ ଭୀ ଜାନକାରୀ ପ୍ରାପ୍ତ କିଯେ ବିନା ହୀ କ୍ରୋଧଵଶ ସଭୀ ଜୈନୋଂକୋ ରାତ୍ରିମେଂ
କୈଦକର ଲିଯା ତଥା ଉନକେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଵିଦ୍ଵାନ ପଂଡିତ ଟୋଡରମଲ୍ଲଜୀକୋ ପକଡ଼କର ମାର ଡାଲନେକା ହୁକମ
ଦେ ଦିଯା. ତଦନୁସାର ପଂଡିତଜୀକୋ ହାଥୀକେ ପାଁଵକେ ନୀଚେ କଚରଵାକର ମରଵା ଡାଲା ଔର ଉନକେ ଶବକୋ
ଶହରକୀ ଗଂଦକୀମେଂ ଦଟଵା ଦିଯା.
ଏକଦମ ଚିଲ୍ଲାକର ରୁକ ଗଯା. ଇସ ତରହ ଦୋ ବାର ଵହ ଅଂକୁଶକେ ପ୍ରହାର ଖା ଚୁକା, ପରନ୍ତୁ ପଂଡିତଜୀ
ପର ଅପନେ ପାଁଵକା ପ୍ରହାର ନହୀଂ କିଯା. ଉସ ପର ଅଂକୁଶକେ ତୀସରେ ପ୍ରହାର ପଡ଼ନେକୀ ତୈଯାରୀ ଥୀ,
ଵହାଁ ପଂଡିତଜୀନେ ହାଥୀକୀ ଦଶା ଦେଖକର କହା କି
ଯହ ଵାକ୍ଯ ସୁନକର ହାଥୀନେ ଅପନା କାମ କିଯା. ରାଜା ମାଧଵସିଂହ (ପ୍ରଥମ)କୋ ଜବ ଇସ
‘ଷଡ଼ଯଂତ୍ର’କେ ବାରେମେଂ ଜ୍ଞାତ ହୁଆ ତବ ଉନ୍ହେଂ ବହୁତ ହୀ ଦୁଃଖ ହୁଆ ଔର ଅପନେ ଅଧମ କୃତ୍ଯ ପର
ଵେ ବହୁତ ପଛତାଯେ.
ଵିଜ୍ଞାନ ଭାଵ ଇତନା ବଢ଼ ଗଯା ଥା କି ସାଂସାରିକ କାର୍ଯୋଂସେ ଵେ ସ୍ଵଯଂ ପ୍ରାଯଃ ଵିରକ୍ତ ହୀ ରହା କରତେ
ଥେ; ଔର ଧାର୍ମିକ କାର୍ଯୋଂମେଂ ଇତନେ ତଲ୍ଲୀନ ରହା କରତେ ଥେ କି ବାହ୍ଯ ଜଗତକୀ ଔର ଆସ୍ଵାଦ୍ଯ ପଦାର୍ଥୋଂକୀ
ଉନକୋ କୁଛ ଭୀ ସୁଧ ନହୀଂ ରହତୀ ଥୀ. ଇସ ଵିଷଯମେଂ ଏକ ଜନଶ୍ରୁତି ଐସୀ ଭୀ ହୈ କି
ଡାଲନା ଛୋଡ଼ ଦିଯା ଥା. ଛ ମାସ ପଶ୍ଚାତ୍ ଶାସ୍ତ୍ରରଚନାକୀ ଓରସେ ଆପକା ଉପଯୋଗ କୁଛ ହଟତେ
ଏକ ଦିନ ଆପନେ ମାତାଜୀସେ ପୂଛା : ‘ମାଜୀ! ଆଜ ଆପନେ ଦାଲମେଂ ନମକ କ୍ଯୋଂ ନହୀଂ ଡାଲା?’
ଯହ ସୁନ ମାତାଜୀ ବୋଲୀ : ‘ବେଟା, ମୈଂ ତୋ ଛ ମାସସେ ନମକ ନହୀଂ ଡାଲତୀ ହୂଁ’. ଯହ ସବ ଲିଖନେକା
ତାତ୍ପର୍ଯ ଇତନା ହୀ ହୈ କି, ଆପକେ ସମଯମେଂ ଆପ ଏକ ମହାନ ଧର୍ମାତ୍ମା, ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ପରୋପକାରୀ, ନିରଭିମାନୀ
ତଥା ଅଦ୍ଵିତୀଯ ଵିଦ୍ଵାନ ଥେ. ଜୈନସମାଜକେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ଯସେ ହୀ ଐସେ ମହାତ୍ମାକା ଅସମଯ ହୀ ଵିଯୋଗ ହୁଆ,
ପରନ୍ତୁ ଆପନେ ସ୍ଵଯଂନେ ତୋ ଜୀଵନପର୍ଯନ୍ତ ଜୈନ ସମାଜ ପର ଅନନ୍ଯ ଉପକାର କିଯା ହୈ ଔର ଇସଲିଯେ