ਇਸਲਿਯੇ ਉਨ੍ਹੋਂਨੇ ਏਕ ਗੁਪ੍ਤ ‘ਸ਼ੜਯਂਤ੍ਰ’ ਰਚਾ. ਉਨ੍ਹੋਂਨੇ ਸ਼ਿਵਪਿਂਡੀਕੋ ਉਖਾੜਕਰ ਜੈਨੋਂ ਪਰ ‘ਉਖਾੜ
ਡਾਲਨੇਕਾ’ ਆਰੋਪ ਲਗਾਯਾ ਔਰ ਰਾਜਾ ਮਾਧਵਸਿਂਹਕੋ, ਜੈਨੋਂਕੇ ਵਿਰੁਦ੍ਧ ਉਕਸਾਕਰ ਕ੍ਰੋਧਿਤ ਕਿਯਾ.
ਰਾਜਾਨੇ ਸਤ੍ਯਾਸਤ੍ਯਕੀ ਕੁਛ ਭੀ ਜਾਨਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤ ਕਿਯੇ ਬਿਨਾ ਹੀ ਕ੍ਰੋਧਵਸ਼ ਸਭੀ ਜੈਨੋਂਕੋ ਰਾਤ੍ਰਿਮੇਂ
ਕੈਦਕਰ ਲਿਯਾ ਤਥਾ ਉਨਕੇ ਪ੍ਰਸਿਦ੍ਧ ਵਿਦ੍ਵਾਨ ਪਂਡਿਤ ਟੋਡਰਮਲ੍ਲਜੀਕੋ ਪਕੜਕਰ ਮਾਰ ਡਾਲਨੇਕਾ ਹੁਕਮ
ਦੇ ਦਿਯਾ. ਤਦਨੁਸਾਰ ਪਂਡਿਤਜੀਕੋ ਹਾਥੀਕੇ ਪਾਁਵਕੇ ਨੀਚੇ ਕਚਰਵਾਕਰ ਮਰਵਾ ਡਾਲਾ ਔਰ ਉਨਕੇ ਸ਼ਬਕੋ
ਸ਼ਹਰਕੀ ਗਂਦਕੀਮੇਂ ਦਟਵਾ ਦਿਯਾ.
ਏਕਦਮ ਚਿਲ੍ਲਾਕਰ ਰੁਕ ਗਯਾ. ਇਸ ਤਰਹ ਦੋ ਬਾਰ ਵਹ ਅਂਕੁਸ਼ਕੇ ਪ੍ਰਹਾਰ ਖਾ ਚੁਕਾ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਪਂਡਿਤਜੀ
ਪਰ ਅਪਨੇ ਪਾਁਵਕਾ ਪ੍ਰਹਾਰ ਨਹੀਂ ਕਿਯਾ. ਉਸ ਪਰ ਅਂਕੁਸ਼ਕੇ ਤੀਸਰੇ ਪ੍ਰਹਾਰ ਪੜਨੇਕੀ ਤੈਯਾਰੀ ਥੀ,
ਵਹਾਁ ਪਂਡਿਤਜੀਨੇ ਹਾਥੀਕੀ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖਕਰ ਕਹਾ ਕਿ
ਯਹ ਵਾਕ੍ਯ ਸੁਨਕਰ ਹਾਥੀਨੇ ਅਪਨਾ ਕਾਮ ਕਿਯਾ. ਰਾਜਾ ਮਾਧਵਸਿਂਹ (ਪ੍ਰਥਮ)ਕੋ ਜਬ ਇਸ
‘ਸ਼ੜਯਂਤ੍ਰ’ਕੇ ਬਾਰੇਮੇਂ ਜ੍ਞਾਤ ਹੁਆ ਤਬ ਉਨ੍ਹੇਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦੁਃਖ ਹੁਆ ਔਰ ਅਪਨੇ ਅਧਮ ਕ੍ਰੁਤ੍ਯ ਪਰ
ਵੇ ਬਹੁਤ ਪਛਤਾਯੇ.
ਵਿਜ੍ਞਾਨ ਭਾਵ ਇਤਨਾ ਬਢ ਗਯਾ ਥਾ ਕਿ ਸਾਂਸਾਰਿਕ ਕਾਰ੍ਯੋਂਸੇ ਵੇ ਸ੍ਵਯਂ ਪ੍ਰਾਯਃ ਵਿਰਕ੍ਤ ਹੀ ਰਹਾ ਕਰਤੇ
ਥੇ; ਔਰ ਧਾਰ੍ਮਿਕ ਕਾਰ੍ਯੋਂਮੇਂ ਇਤਨੇ ਤਲ੍ਲੀਨ ਰਹਾ ਕਰਤੇ ਥੇ ਕਿ ਬਾਹ੍ਯ ਜਗਤਕੀ ਔਰ ਆਸ੍ਵਾਦ੍ਯ ਪਦਾਰ੍ਥੋਂਕੀ
ਉਨਕੋ ਕੁਛ ਭੀ ਸੁਧ ਨਹੀਂ ਰਹਤੀ ਥੀ. ਇਸ ਵਿਸ਼ਯਮੇਂ ਏਕ ਜਨਸ਼੍ਰੁਤਿ ਐਸੀ ਭੀ ਹੈ ਕਿ
ਡਾਲਨਾ ਛੋੜ ਦਿਯਾ ਥਾ. ਛ ਮਾਸ ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਰਚਨਾਕੀ ਓਰਸੇ ਆਪਕਾ ਉਪਯੋਗ ਕੁਛ ਹਟਤੇ
ਏਕ ਦਿਨ ਆਪਨੇ ਮਾਤਾਜੀਸੇ ਪੂਛਾ : ‘ਮਾਜੀ! ਆਜ ਆਪਨੇ ਦਾਲਮੇਂ ਨਮਕ ਕ੍ਯੋਂ ਨਹੀਂ ਡਾਲਾ?’
ਯਹ ਸੁਨ ਮਾਤਾਜੀ ਬੋਲੀ : ‘ਬੇਟਾ, ਮੈਂ ਤੋ ਛ ਮਾਸਸੇ ਨਮਕ ਨਹੀਂ ਡਾਲਤੀ ਹੂਁ’. ਯਹ ਸਬ ਲਿਖਨੇਕਾ
ਤਾਤ੍ਪਰ੍ਯ ਇਤਨਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ, ਆਪਕੇ ਸਮਯਮੇਂ ਆਪ ਏਕ ਮਹਾਨ ਧਰ੍ਮਾਤ੍ਮਾ, ਸ਼੍ਰੇਸ਼੍ਠ, ਪਰੋਪਕਾਰੀ, ਨਿਰਭਿਮਾਨੀ
ਤਥਾ ਅਦ੍ਵਿਤੀਯ ਵਿਦ੍ਵਾਨ ਥੇ. ਜੈਨਸਮਾਜਕੇ ਦੁਰ੍ਭਾਗ੍ਯਸੇ ਹੀ ਐਸੇ ਮਹਾਤ੍ਮਾਕਾ ਅਸਮਯ ਹੀ ਵਿਯੋਗ ਹੁਆ,
ਪਰਨ੍ਤੁ ਆਪਨੇ ਸ੍ਵਯਂਨੇ ਤੋ ਜੀਵਨਪਰ੍ਯਨ੍ਤ ਜੈਨ ਸਮਾਜ ਪਰ ਅਨਨ੍ਯ ਉਪਕਾਰ ਕਿਯਾ ਹੈ ਔਰ ਇਸਲਿਯੇ