ਮਮਤ੍ਵ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ, ਤਥਾ ਜੋ ਪਰਦ੍ਰਵ੍ਯ ਵ ਉਨਕੇ ਸ੍ਵਭਾਵ ਜ੍ਞਾਨਮੇਂ ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਿਤ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਉਨ੍ਹੇਂ ਜਾਨਤੇ
ਤੋ ਹੈਂ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਇਸ਼੍ਟ-ਅਨਿਸ਼੍ਟ ਮਾਨਕਰ ਉਨਮੇਂ ਰਾਗ-ਦ੍ਵੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ; ਸ਼ਰੀਰਕੀ ਅਨੇਕ ਅਵਸ੍ਥਾਏਁ ਹੋਤੀ
ਹੈਂ, ਬਾਹ੍ਯ ਨਾਨਾ ਨਿਮਿਤ੍ਤ ਬਨਤੇ ਹੈਂ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਵਹਾਁ ਕੁਛ ਭੀ ਸੁਖ-ਦੁਃਖ ਨਹੀਂ ਮਾਨਤੇ; ਤਥਾ ਅਪਨੇ
ਯੋਗ੍ਯ ਬਾਹ੍ਯ ਕ੍ਰਿਯਾ ਜੈਸੇ ਬਨਤੀ ਹੈਂ ਵੈਸੇ ਬਨਤੀ ਹੈਂ, ਖੀਂਚਕਰ ਉਨਕੋ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ; ਤਥਾ ਅਪਨੇ
ਉਪਯੋਗਕੋ ਬਹੁਤ ਨਹੀਂ ਭ੍ਰਮਾਤੇ ਹੈਂ, ਉਦਾਸੀਨ ਹੋਕਰ ਨਿਸ਼੍ਚਲਵ੍ਰੁਤ੍ਤਿਕੋ ਧਾਰਣ ਕਰਤੇ ਹੈਂ; ਤਥਾ ਕਦਾਚਿਤ੍
ਮਂਦਰਾਗਕੇ ਉਦਯਸੇ ਸ਼ੁਭੋਪਯੋਗ ਭੀ ਹੋਤਾ ਹੈ
ਉਦਯਕਾ ਅਭਾਵ ਹੋਨੇਸੇ ਹਿਂਸਾਦਿਰੂਪ ਅਸ਼ੁਭੋਪਯੋਗ ਪਰਿਣਤਿਕਾ ਤੋ ਅਸ੍ਤਿਤ੍ਵ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਾ ਹੈ; ਤਥਾ
ਐਸੀ ਅਨ੍ਤਰਂਗ (ਅਵਸ੍ਥਾ) ਹੋਨੇ ਪਰ ਬਾਹ੍ਯ ਦਿਗਮ੍ਬਰ ਸੌਮ੍ਯਮੁਦ੍ਰਾਧਾਰੀ ਹੁਏ ਹੈਂ, ਸ਼ਰੀਰਕਾ ਸਁਵਾਰਨਾ ਆਦਿ
ਵਿਕ੍ਰਿਯਾਓਂਸੇ ਰਹਿਤ ਹੁਏ ਹੈਂ, ਵਨਖਣ੍ਡਾਦਿਮੇਂ ਵਾਸ ਕਰਤੇ ਹੈਂ, ਅਟ੍ਠਾਈਸ ਮੂਲਗੁਣੋਂਕਾ ਅਖਣ੍ਡਿਤ ਪਾਲਨ
ਕਰਤੇ ਹੈਂ; ਬਾਈਸ ਪਰੀਸ਼ਹੋਂਕੋ ਸਹਨ ਕਰਤੇ ਹੈਂ, ਬਾਰਹ ਪ੍ਰਕਾਰਕੇ ਤਪੋਂਕੋ ਆਦਰਤੇ ਹੈਂ, ਕਦਾਚਿਤ੍
ਧ੍ਯਾਨਮੁਦ੍ਰਾ ਧਾਰਣ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਤਿਮਾਵਤ੍ ਨਿਸ਼੍ਚਲ ਹੋਤੇ ਹੈਂ, ਕਦਾਚਿਤ੍ ਅਧ੍ਯਯਨਾਦਿਕ ਬਾਹ੍ਯ ਧਰ੍ਮਕ੍ਰਿਯਾਓਂਮੇਂ
ਪ੍ਰਵਰ੍ਤਤੇ ਹੈਂ, ਕਦਾਚਿਤ੍ ਮੁਨਿਧਰ੍ਮਕੇ ਸਹਕਾਰੀ ਸ਼ਰੀਰਕੀ ਸ੍ਥਿਤਿਕੇ ਹੇਤੁ ਯੋਗ੍ਯ ਆਹਾਰ-ਵਿਹਾਰਾਦਿ ਕ੍ਰਿਯਾਓਂਮੇਂ
ਸਾਵਧਾਨ ਹੋਤੇ ਹੈਂ.
ਧਰ੍ਮਕੇ ਲੋਭੀ ਅਨ੍ਯ ਜੀਵ-ਯਾਚਕ ਉਨਕੋ ਦੇਖਕਰ ਰਾਗ ਅਂਸ਼ਕੇ ਉਦਯਸੇ ਕਰੁਣਾਬੁਦ੍ਧਿ ਹੋ ਤੋ ਉਨਕੋ
ਧਰ੍ਮੋਪਦੇਸ਼ ਦੇਤੇ ਹੈਂ, ਜੋ ਦੀਕ੍ਸ਼ਾਗ੍ਰਾਹਕ ਹੈਂ ਉਨਕੋ ਦੀਕ੍ਸ਼ਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ, ਜੋ ਅਪਨੇ ਦੋਸ਼ੋਂਕੋ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਤੇ
ਹੈਂ, ਉਨਕੋ ਪ੍ਰਾਯਸ਼੍ਚਿਤ੍ਤ ਵਿਧਿਸੇ ਸ਼ੁਦ੍ਧ ਕਰਤੇ ਹੈਂ.