ਰਹਨਾ, ਰਤਿਮੇਂ ਇਸ਼੍ਟ ਸਂਯੋਗਕਾ ਬਨਾ ਰਹਨਾ, ਅਰਤਿਮੇਂ ਅਨਿਸ਼੍ਟਕਾ ਦੂਰ ਹੋਨਾ, ਸ਼ੋਕਮੇਂ ਸ਼ੋਕਕਾ ਕਾਰਣ
ਮਿਟਨਾ, ਭਯਮੇਂ ਭਯਕਾ ਕਾਰਣ ਮਿਟਨਾ, ਜੁਗੁਪ੍ਸਾਮੇਂ ਜੁਗੁਪ੍ਸਾਕਾ ਕਾਰਣ ਦੂਰ ਹੋਨਾ, ਪੁਰੁਸ਼ਵੇਦਮੇਂ ਸ੍ਤ੍ਰੀਸੇ
ਰਮਣ ਕਰਨਾ, ਸ੍ਤ੍ਰੀਵੇਦਮੇਂ ਪੁਰੁਸ਼ਸੇ ਰਮਣ ਕਰਨਾ, ਨਪੁਂਸਕਵੇਦਮੇਂ ਦੋਨੋਂਕੇ ਸਾਥ ਰਮਣ ਕਰਨਾ
ਅਨੇਕ ਉਪਾਯ ਕਰਤੇ ਹੈਂ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਸਿਦ੍ਧਿ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ. ਤਥਾ ਉਪਾਯ ਹੋਨਾ ਭੀ ਅਪਨੇ ਆਧੀਨ ਨਹੀਂ
ਹੈ, ਭਵਿਤਵ੍ਯਕੇ ਆਧੀਨ ਹੈ; ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਅਨੇਕ ਉਪਾਯ ਕਰਨੇਕਾ ਵਿਚਾਰ ਕਰਤਾ ਹੈ ਔਰ ਏਕ ਭੀ
ਉਪਾਯ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ.
ਤੋ ਉਸ ਕਾਰ੍ਯ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧੀ ਕਸ਼ਾਯ ਥੀ; ਔਰ ਜਿਸ ਸਮਯ ਕਾਰ੍ਯ ਸਿਦ੍ਧ ਹੁਆ ਉਸੀ ਸਮਯ ਅਨ੍ਯ ਕਾਰ੍ਯ
ਸਮ੍ਬਨ੍ਧੀ ਕਸ਼ਾਯ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈਂ, ਏਕ ਸਮਯਮਾਤ੍ਰ ਭੀ ਨਿਰਾਕੁਲ ਨਹੀਂ ਰਹਤਾ. ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਕ੍ਰੋਧਸੇ
ਕਿਸੀਕਾ ਬੁਰਾ ਸੋਚਤਾ ਥਾ ਔਰ ਉਸਕਾ ਬੁਰਾ ਹੋ ਚੁਕਾ, ਤਬ ਅਨ੍ਯ ਪਰ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰਕੇ ਉਸਕਾ
ਬੁਰਾ ਚਾਹਨੇ ਲਗਾ. ਅਥਵਾ ਥੋੜੀ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਥੀ ਤਬ ਛੋਟੋਂਕਾ ਬੁਰਾ ਚਾਹਤਾ ਥਾ, ਬਹੁਤ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਹੁਈ
ਤਬ ਬੜੋਂਕਾ ਬੁਰਾ ਚਾਹਨੇ ਲਗਾ. ਉਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਮਾਨ-ਮਾਯਾ-ਲੋਭਾਦਿਕ ਦ੍ਵਾਰਾ ਜੋ ਕਾਰ੍ਯ ਸੋਚਤਾ ਥਾ
ਵਹ ਸਿਦ੍ਧ ਹੋ ਚੁਕਾ ਤਬ ਅਨ੍ਯਮੇਂ ਮਾਨਾਦਿਕ ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਕਰਕੇ ਉਸਕੀ ਸਿਦ੍ਧਿ ਕਰਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈ. ਥੋੜੀ
ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਥੀ ਤਬ ਛੋਟੇ ਕਾਰ੍ਯਕੀ ਸਿਦ੍ਧਿ ਕਰਨਾ ਚਾਹਤਾ ਥਾ, ਬਹੁਤ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਹੁਈ ਤਬ ਬੜੇ ਕਾਰ੍ਯਕੀ
ਸਿਦ੍ਧਿ ਕਰਨੇਕੀ ਅਭਿਲਾਸ਼ਾ ਹੁਈ. ਕਸ਼ਾਯੋਂਮੇਂ ਕਾਰ੍ਯਕਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ਹੋ ਤੋ ਉਸ ਕਾਰ੍ਯਕੀ ਸਿਦ੍ਧਿ ਹੋਨੇ
ਪਰ ਸੁਖੀ ਹੋ ਜਾਯੇ; ਪਰਨ੍ਤੁ ਪ੍ਰਮਾਣ ਹੈ ਨਹੀਂ, ਇਚ੍ਛਾ ਬਢਤੀ ਹੀ ਜਾਤੀ ਹੈ.
ਅਣੁ ਸਮਾਨ ਹੈ ਔਰ ਲੋਕ ਤੋ ਏਕ ਹੀ ਹੈ ਤੋ ਅਬ ਯਹਾਁ ਕਹੋ ਕਿਸਕੋ ਕਿਤਨਾ ਹਿਸ੍ਸੇਮੇਂ ਆਯੇ?
ਇਸਲਿਯੇ ਤੁਮ੍ਹੇਂ ਜੋ ਯਹ ਵਿਸ਼ਯੋਂਕੀ ਇਚ੍ਛਾ ਹੈ ਸੋ ਵ੍ਰੁਥਾ ਹੀ ਹੈ.