ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਬਾਦਮੇਂ ਵਹਾਁ ਕ੍ਰਮਸ਼ਃ ਜ੍ਞਾਨਾਦਿਕਕੀ ਤਥਾ ਸ਼ਰੀਰਕੀ ਵ੍ਰੁਦ੍ਧਿ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਗਰ੍ਭਕਾ ਦੁਃਖ
ਬਹੁਤ ਹੈ. ਸਂਕੁਚਿਤ ਰੂਪਸੇ ਔਂਧੇ ਮੁਁਹ ਕ੍ਸ਼ੁਧਾ-ਤ੍ਰੁਸ਼ਾਦਿ ਸਹਿਤ ਵਹਾਁ ਕਾਲ ਪੂਰ੍ਣ ਕਰਤਾ ਹੈ. ਜਬ
ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਤਾ ਹੈ ਤਬ ਬਾਲ੍ਯਾਵਸ੍ਥਾਮੇਂ ਮਹਾ ਦੁਃਖ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਕੋਈ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਬਾਲ੍ਯਾਵਸ੍ਥਾਮੇਂ
ਦੁਃਖ ਥੋੜਾ ਹੈ; ਸੋ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਥੋੜੀ ਹੋਨੇਸੇ ਵ੍ਯਕ੍ਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਤਾ. ਬਾਦਮੇਂ
ਵ੍ਯਾਪਾਰਾਦਿਕ ਤਥਾ ਵਿਸ਼ਯ-ਇਚ੍ਛਾ ਆਦਿ ਦੁਃਖੋਂਕੀ ਪ੍ਰਗਟਤਾ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਇਸ਼੍ਟ-ਅਨਿਸ਼੍ਟ ਜਨਿਤ ਆਕੁਲਤਾ
ਬਨੀ ਹੀ ਰਹਤੀ ਹੈ. ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਜਬ ਵ੍ਰੁਦ੍ਧ ਹੋ ਤਬ ਸ਼ਕ੍ਤਿਹੀਨ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ ਔਰ ਤਬ ਪਰਮ ਦੁਃਖੀ
ਹੋਤਾ ਹੈ. ਯੇ ਦੁਃਖ ਪ੍ਰਤ੍ਯਕ੍ਸ਼ ਹੋਤੇ ਦੇਖੇ ਜਾਤੇ ਹੈਂ.
ਪ੍ਰਾਪ੍ਤ ਕਿਯੇ ਬਿਨਾ ਹੋਤੇ ਨਹੀਂ ਹੈਂ.
ਪੋਰੇਂ ਕਾਨੀ ਹੋਨੇਸੇ ਵੇ ਭੀ ਨਹੀਂ ਚੂਸੀ ਜਾਤੀਂ; ਕੋਈ ਸ੍ਵਾਦਕਾ ਲੋਭੀ ਉਨ੍ਹੇਂ ਬਿਗਾੜੇ ਤੋ ਬਿਗਾੜੋ;
ਪਰਨ੍ਤੁ ਯਦਿ ਉਨ੍ਹੇਂ ਬੋ ਦੇ ਤੋ ਉਨਸੇ ਬਹੁਤਸੇ ਗਨ੍ਨੇ ਹੋਂ, ਔਰ ਉਨਕਾ ਸ੍ਵਾਦ ਬਹੁਤ ਮੀਠਾ ਆਯੇ.
ਉਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਮਨੁਸ਼੍ਯ-ਪਰ੍ਯਾਯਕਾ ਬਾਲਕ-ਵ੍ਰੁਦ੍ਧਪਨਾ ਤੋ ਸੁਖਯੋਗ੍ਯ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਔਰ ਬੀਚਕੀ ਅਵਸ੍ਥਾ ਰੋਗ-
ਕ੍ਲੇਸ਼ਾਦਿਸੇ ਯੁਕ੍ਤ ਹੈ, ਵਹਾਁ ਸੁਖ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ; ਕੋਈ ਵਿਸ਼ਯਸੁਖਕਾ ਲੋਭੀ ਉਸੇ ਬਿਗਾੜੇ ਤੋ ਬਿਗਾੜੋ;
ਪਰਨ੍ਤੁ ਯਦਿ ਉਸੇ ਧਰ੍ਮ ਸਾਧਨਮੇਂ ਲਗਾਯੇ ਤੋ ਬਹੁਤ ਉਚ੍ਚਪਦਕੋ ਪਾਯੇ, ਵਹਾਁ ਸੁਖ ਬਹੁਤ ਨਿਰਾਕੁਲ
ਪਾਯਾ ਜਾਤਾ ਹੈ. ਇਸਲਿਯੇ ਯਹਾਁ ਅਪਨਾ ਹਿਤ ਸਾਧਨਾ, ਸੁਖ ਹੋਨੇਕੇ ਭ੍ਰਮਸੇ ਵ੍ਰੁਥਾ ਨਹੀਂ ਖੋਨਾ.
ਕਸ਼ਾਯ ਬਹੁਤ ਮਂਦ ਨਹੀਂ ਹੈਂ ਔਰ ਉਨਕਾ ਉਪਯੋਗ ਚਂਚਲ ਬਹੁਤ ਹੈ ਤਥਾ ਕੁਛ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਭੀ ਹੈ ਸੋ
ਕਸ਼ਾਯੋਂਕੇ ਕਾਰ੍ਯੋਂਮੇਂ ਪ੍ਰਵਰ੍ਤਤੇ ਹੈਂ; ਕੌਤੂਹਲ, ਵਿਸ਼ਯਾਦਿ ਕਾਰ੍ਯੋਂਮੇਂ ਲਗ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਉਸ ਆਕੁਲਤਾਸੇ
ਦੁਃਖੀ ਹੀ ਹੈਂ. ਤਥਾ ਵੈਮਾਨਿਕੋਂਕੇ ਊਪਰ-ਊਪਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਮਨ੍ਦਕਸ਼ਾਯ ਹੈ ਔਰ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹੈ, ਇਸਲਿਯੇ
ਆਕੁਲਤਾ ਘਟਨੇਸੇ ਦੁਃਖ ਭੀ ਘਟਤਾ ਹੈ.