भ्रान्तिध्वंसात्सहजपरमानंदचिन्निष्टबुद्धेः ।
भूयो भूयो भवति भविनां संसृतिर्घोररूपा ।।१४५।।
कथं कांक्षंत्येनं बत कलिहतास्ते जडधियः ।।१४६।।
सच्चारित्रं दुरघतरुसांद्राटवीवह्निरूपम् ।
यत्किंभूतं सहजसुखदं शीलमूलं मुनीनाम् ।।१४७।।
[shlokārthaḥ — ] bhrāntinā nāshathī jenī buddhi sahaj-paramānandayukta chetanamān niṣhṭhit ( – līn, ekāgra) chhe evā shuddhachāritramūrtine satat pratyākhyān chhe. parasamayamān ( – anya darshanamān) jemanun sthān chhe evā anya yogīone pratyākhyān hotun nathī; te sansārīone pharīpharīne ghor sansaraṇ ( – paribhramaṇ) thāy chhe. 145.
[shlokārthaḥ – ] je shāshvat mahā ānandānand jagatamān prasiddha chhe, te nirmaḷ guṇavāḷā siddhātmāmān atishayapaṇe ane niyatapaṇe rahe chhe. (to pachhī,) arere! ā vidvāno paṇ kāmanān tīkṣhṇa shastrothī ijā pāmyā thakā kleshapīḍit thaīne tene (kāmane) kem ichchhe chhe! teo jaḍabuddhi chhe. 146.
[shlokārthaḥ — ] je duṣhṭa pāparūpī vr̥ukṣhonī gīch aṭavīne bāḷavāne agnirūp chhe evun pragaṭ shuddha-shuddha satchāritra sanyamīone pratyākhyānathī thāy chhe; (māṭe) he bhavyashārdūl! ( – bhavyottam) tun shīghra tārī matimān tattvane nitya dhāraṇ kar — ke je tattva sahaj sukhanun denārun chhe ane munionā chāritranun mūḷ chhe. 147.