कल्याणमंदिरस्तोत्र ][ ५१
यद्यस्ति नाथ भवदंध्रिसरोरूहाषां,
भक्तेः फलं किमपि सन्ततसञ्चितायाः ।
तन्मे त्वदेकशरणस्य शरण्य भूयाः
स्वामी त्वमेव भुवनेऽत्र भवान्तरेऽपि ।।४२।।
त्हारा पदाब्जतणी – संततिथी भरेली,
भक्तितणुं कंईय जो फल विश्वबेली!
तो तुं ज एक शरणुं जस एह मुज,
हो शर्ण आ भव भवांतरमांय तुं ज! ४२.
अर्थ : — हे प्रभुवर! केवळ आपनुं ज शरण लेनार एवा मने,
चिरकाळथी संचित करेली आपना चरणकमळोनी भक्तिनुं जो कांई पण
फळ मळे तो हे अशरणोने शरण आपनार! ते एटलुं ज हो के आ लोक
अने परलोकमां पण आप ज मारा स्वामी हो अर्थात् मारो आत्मा
आपना समान शुद्ध अने पूर्ण थई जाय. ४२.
इत्थं समाहितधियो विधिवज्जिनेन्द्र,
सान्द्रोल्लसत्पुलक कञ्चुकिताङ्गभागाः ।
त्वद्विम्बनिर्मलमुखाम्बुजबद्धलक्ष्या,
ये संस्तवं तव विभो स्वयन्ति भव्याः ।।४३।।
जननयनकुमुदचन्द्र,
प्रभास्वराः स्वर्गसमादो भुक्त्वा ।
ते विगलितमलनिचया,
अचिरान्मोक्षं प्रपद्यन्ते ।।४४।।
रे! आम विधिथी समाधिमने उमंगे,
रोमांच कंचुक धरी निज अंगअंगे;
सद्दबिब्ब निर्मळ मुखांबुज द्रष्टि बांधी,
भव्यो रचे स्तवन जे तुज भक्ति सांधी. ४३.