कल्याण-कल्पद्रुम-एकीभाव स्तोत्र ][ ६३
बुद्धि जो के मिथ्या ज छे तो पण ते मने अचळ तृप्ति आपे छे अने
ते योग्य छे कारण के आपना प्रसादथी दोषी मनुष्य पण अभिमत फळनी
प्राप्ति करी ले छे. १७.
मिथ्यावादं मलमपनुदन् सप्तभंगी – तरङ्गै –
र्वागम्भोदिर्भुवनमखिलं देव पर्यति यस्ते ।
तस्यावृतिं सपदि विबुधाश्चेतसैवाचलेन
व्यातन्वन्तः सुचिरममृतासे वयातृप्नुवन्मि ।।१८।।
वचन जलधि तुम देव सकल त्रिभुवनमें व्यापै,
भंग तरंगिनि विकथवादमल मलिन उथापै;
मनसुमेरुसो मथै ताहि जे सम्यग्ज्ञानी
परमामृत सों तृपत होहिं ते चिरलों प्रानी. १८.
अर्थ : — हे अर्हन् भगवन्! आपनो जे वचनसमुद्र छे – दिव्य -
ध्वनि द्वारा मुखारित थयेलो श्रुतसागर छे – ते पोतानी सप्तभंगात्मक
तरंगोद्वारा मिथ्यावादरूप मळने – सर्वथा एकान्तमय वस्तुतत्त्वना कथन
विकारने – दूर करतो थको आखाय विश्वमां फेलायेल छे. जे विबुधजन छे
तेओ शीघ्र ज पोताना एकाग्र चित्त द्वारा तेनुं मंथन करीने जे अमृत –
मोक्षतत्त्वने प्राप्त करे छे तेनी भरपूर सेवाथी चिरकाळ सुधी तृप्त अने
सुखी बनी रहे छे. १८.
आहार्य्येभ्यः स्पृहयति परं यः स्वभावादहृद्यः
शस्त्र – ग्राही भवति सततं वैरिणा यश्च शक्यः ।
सर्वाङ्गेषु त्वमसि सुभगस्त्वं न शक्यः परेषां
तत्किं भूषा – वसनकुसुमैः किं च शस्त्रैरुदस्रैः ।।१९।।
जो कुदेव छबिहीन वसन भूषण अभिलाखै;
वैरी सों भयभीत होय सो आयुध राखै;
तुम सुंदर सर्वांग शत्रु समरथ नहिं कोई,
भूषण वसन गदादि ग्रहन काहेको होई. १९.