आकाशस्यावकाशैकहेतोर्गतिस्थितिहेतुत्वशङ्कायां दोषोपन्यासोऽयम् ।
यदि खल्वाकाशमवगाहिनामवगाहहेतुरिव गतिस्थितिमतां गतिस्थितिहेतुरपि स्यात्, तदा सर्वोत्कृष्टस्वाभाविकोर्ध्वगतिपरिणता भगवंतः सिद्धा बहिरङ्गान्तरङ्गसाधनसामग्ा्रयां सत्यामपि कुतस्तत्राकाशे तिष्ठन्ति इति ।।९२।।
अन्वयार्थः — [ यदि आकाशम् ] जो आकाश [ गमनस्थितिकारणाभ्याम् ] गति- स्थितिनां कारण सहित [ अवकाशं ददाति ] अवकाश आपतुं होय (अर्थात् जो आकाश अवकाशहेतु पण होय अने गति-स्थितिहेतु पण होय) तो [ ऊर्ध्वंगतिप्रधानाः सिद्धाः ] ऊर्ध्वगतिप्रधान सिद्धो [ तत्र ] तेमां (आकाशमां) [ कथम् ] केम [ तिष्ठन्ति ] स्थिर होय? (आगळ गमन केम न करे?)
टीकाः — जे केवळ अवकाशनो ज हेतु छे एवुं जे आकाश तेने विषे गतिस्थिति- हेतुत्व (पण) होवानी शंका करवामां आवे तो दोष आवे छे तेनुं आ कथन छे.
जो आकाश, जेम ते *अवगाहवाळाओने अवगाहहेतु छे तेम, गतिस्थिति- वाळाओने गति-स्थितिहेतु पण होय, तो सर्वोत्कृष्ट स्वाभाविक ऊर्ध्वगतिए परिणत सिद्धभगवंतो, बहिरंग-अंतरंग साधनरूप सामग्री होवा छतां पण, केम ( – कया कारणे) तेमां — आकाशमां — स्थिर होय? ९२.
अन्वयार्थः — [ यस्मात् ] जेथी [ जिनवरैः ] जिनवरोए [ सिद्धानाम् ] सिद्धोनी
१३
*अवगाह=लीन थवुं ते; मज्जित थवुं ते; अवकाश पामवो ते.