मोहो रागो दोसो चित्तपसादो य जस्स भावम्मि ।
पुण्यपापयोग्यभावस्वभावाख्यापनमेतत् ।
इह हि दर्शनमोहनीयविपाककलुषपरिणामता मोहः । विचित्रचारित्रमोहनीयविपाक- प्रत्यये प्रीत्यप्रीती रागद्वेषौ । तस्यैव मन्दोदये विशुद्धपरिणामता चित्तप्रसादपरिणामः । एवमिमे यस्य भावे भवन्ति, तस्यावश्यं भवति शुभोऽशुभो वा परिणामः । तत्र यत्र प्रशस्तरागश्चित्तप्रसादश्च तत्र शुभः परिणामः, यत्र तु मोहद्वेषावप्रशस्तरागश्च तत्राऽशुभ इति ।।१३१।।
अन्वयार्थः — [ यस्य भावे ] जेना भावमां [ मोहः ] मोह, [ रागः ] राग, [ द्वेषः ] द्वेष [ वा ] अथवा [ चित्तप्रसादः ] चित्तप्रसन्नता [ विद्यते ] छे, [ तस्य ] तेने [ शुभः वा अशुभः वा ] शुभ अथवा अशुभ [ परिणामः ] परिणाम [ भवति ] छे.
टीकाः — आ, पुण्य-पापने योग्य भावना स्वभावनुं (-स्वरूपनुं) कथन छे.
अहीं, दर्शनमोहनीयना विपाकथी जे कलुषित परिणाम ते मोह छे; विचित्र ( – अनेक प्रकारना) चारित्रमोहनीयनो विपाक जेनो आश्रय ( – निमित्त) छे एवी प्रीति- अप्रीति ते राग-द्वेष छे; तेना ज (चारित्रमोहनीयना ज) मंद उदये थता जे विशुद्ध परिणाम ते *चित्तप्रसादपरिणाम ( – मननी प्रसन्नतारूप परिणाम) छे. ए रीते आ (मोह, राग, द्वेष अथवा चित्तप्रसाद) जेना भावमां छे, तेने अवश्य शुभ अथवा अशुभ परिणाम छे. तेमां, ज्यां प्रशस्त राग तथा चित्तप्रसाद छे त्यां शुभ परिणाम छे अने ज्यां मोह, द्वेष तथा अप्रशस्त राग छे त्यां अशुभ परिणाम छे. १३१.
* प्रसाद = प्रसन्नता; विशुद्धता; उज्ज्वळता.