गुरूणामाचार्यादीनां रसिकत्वेनानुगमनम् — एषः प्रशस्तो रागः प्रशस्तविषयत्वात् । अयं हि स्थूललक्ष्यतया केवलभक्ति प्रधानस्याज्ञानिनो भवति । उपरितनभूमिकायामलब्धा- स्पदस्यास्थानरागनिषेधार्थं तीव्ररागज्वरविनोदार्थं वा कदाचिज्ज्ञानिनोऽपि भवतीति ।।१३६।। तिसिदं व भुक्खिदं वा दुहिदं दट्ठूण जो दु दुहिदमणो ।
१अनुष्ठानमां — २भावनाप्रधान चेष्टा अने गुरुओनुं — आचार्यादिनुं — रसिकपणे ३अनुगमन, ते ‘प्रशस्त राग’ छे कारण के तेनो विषय प्रशस्त छे.
आ (प्रशस्त राग) खरेखर, जे ४स्थूल-लक्ष्यवाळो होवाथी केवळ भक्तिप्रधान छे एवा अज्ञानीने होय छे; उपरनी भूमिकामां ( – उपरनां गुणस्थानोमां) स्थिति प्राप्त न करी होय त्यारे, ५अस्थाननो राग अटकाववा अर्थे अथवा तीव्र रागज्वर हठाववा अर्थे, कदाचित् ज्ञानीने पण होय छे. १३६.
अन्वयार्थः — [ तृषितं ] तृषातुर, [ बुभुक्षितं ]क्षुधातुर [ वा ] अथवा [ दुःखितं ] दुःखीने [ द्रष्ट्वा ] देखी [ यः तु ] जे जीव [ दुःखितमनाः ] मनमां दुःख पामतो थको [ तं
मोक्षमार्गने प्ररूपे छे अने पोते भावे ( – अनुभवे) छे, तेओ उपाध्यायो छे.
निश्चय-चतुर्विध-आराधना वडे जेओ शुद्ध आत्मस्वरूपने साधे छे, तेओ साधुओ छे.]
होंशथी) आज्ञांकित वर्तवुं ते प्रशस्त राग छे.]
१९०
१. अनुष्ठान = आचरण; आचरवुं ते; अमलमां मूकवुं ते.
२. भावनाप्रधान चेष्टा = भावप्रधान प्रवृत्ति; शुभभावप्रधान व्यापार.
३. अनुगमन = अनुसरण; आज्ञांकितपणुं; अनुकूळ वर्तवुं ते. [
४. अज्ञानीनुं लक्ष्य ( – ध्येय) स्थूळ होय छे तेथी तेने केवळ भक्तिनुं ज प्रधानपणुं होय छे.
५. अस्थाननो = अयोग्य स्थाननो, अयोग्य विषय प्रत्येनो; अयोग्य पदार्थोने अवलंबनारो.