निर्विकारचैतन्यत्वात्समसुखदुःखस्य भिक्षोः शुभमशुभञ्च कर्म नास्रवति, किन्तु संव्रियत एव । तदत्र मोहरागद्वेषपरिणामनिरोधो भावसंवरः । तन्निमित्तः शुभाशुभकर्मपरिणामनिरोधो योगद्वारेण प्रविशतां पुद्गलानां द्रव्यसंवर इति ।।१४२।।
अन्वयार्थः — [ यस्य ] जेने [ सर्वद्रव्येषु ] सर्व द्रव्यो प्रत्ये [ रागः ] राग, [ द्वेषः ] द्वेष [ वा ] के [ मोहः ] मोह [ न विद्यते ] नथी, [ समसुखदुःखस्य भिक्षोः ] ते समसुखदुःख भिक्षुने ( – सुखदुःख प्रत्ये समभाववाळा मुनिने) [ शुभम् अशुभं ] शुभ अने अशुभ कर्म [ न आस्रवति ] आस्रवतुं नथी.
जेने समग्र परद्रव्यो प्रत्ये रागरूप, द्वेषरूप के मोहरूप भाव नथी, ते भिक्षुने — के जे निर्विकारचैतन्यपणाने लीधे *समसुखदुःख छे तेने — शुभ अने अशुभ कर्मनो आस्रव थतो नथी, परंतु संवर ज थाय छे. तेथी अहीं (एम समजवुं के) मोह- रागद्वेषपरिणामनो निरोध ते भावसंवर छे, अने ते (मोहरागद्वेषरूप परिणामनो निरोध) जेनुं निमित्त छे एवो जे योगद्वारा प्रवेशतां पुद्गलोना शुभाशुभकर्मपरिणामनो ( – शुभाशुभकर्मरूप परिणामनो) निरोध ते द्रव्यसंवर छे. १४२. *समसुखदुःख = सुखदुःख जेने समान छे एवा; इष्टानिष्ट संयोगोमां जेने हर्षशोकादि विषम परिणाम थता नथी एवा. [जेने रागद्वेषमोह नथी, ते मुनि निर्विकारचैतन्यमय छे अर्थात् तेनुं चैतन्य