पुण्यमशुभपरिणामरूपं पापञ्च यदा न भवति तस्य तदा शुभाशुभभावकृतस्य द्रव्यकर्मणः संवरः स्वकारणाभावात्प्रसिद्धयति । तदत्र शुभाशुभपरिणामनिरोधो भावपुण्यपापसंवरो द्रव्यपुण्यपापसंवरस्य हेतुः प्रधानोऽवधारणीय इति ।।१४३।।
अन्वयार्थः — [ यस्य ] जेने ( – जे मुनिने), [ विरतस्य ] विरत वर्ततां थकां, [ योगे ] योगमां [ पुण्यं पापं च ] पुण्य अने पाप [ यदा ] ज्यारे [ खलु ] खरेखर [ न अस्ति ] होतां नथी, [ तदा ] त्यारे [ तस्य ] तेने [ शुभाशुभकृतस्य कर्मणः ] शुभाशुभभावकृत कर्मनो [ संवरणम् ] संवर थाय छे.
जे योगीने, विरत अर्थात् सर्वतः निवृत्त वर्ततां थकां, योगमां — वचन, मन अने कायसंबंधी क्रियामां — शुभपरिणामरूप पुण्य अने अशुभपरिणामरूप पाप ज्यारे होतां नथी, त्यारे तेने शुभाशुभभावकृत द्रव्यकर्मनो ( – शुभाशुभभाव जेनुं निमित्त होय छे एवा द्रव्यकर्मनो), स्वकारणना अभावने लीधे, संवर थाय छे. तेथी अहीं (आ गाथामां) शुभाशुभ परिणामनो निरोध — भावपुण्यपापसंवर — द्रव्यपुण्यपापसंवरनो *प्रधान हेतु अवधारवो ( – समजवो). १४३.
आ रीते संवरपदार्थनुं व्याख्यान समाप्त थयुं. *प्रधान हेतु = मुख्य निमित्त. [द्रव्यसंवरमां ‘मुख्य निमित्त’ जीवना शुभाशुभ परिणामनो निरोध छे,