मार्गत्वेनावधारणीयमिति ।।१५४।।
स्वसमयपरसमयोपादानव्युदासपुरस्सरकर्मक्षयद्वारेण जीवस्वभावनियतचरितस्य मोक्ष- मार्गत्वद्योतनमेतत् । अस्तित्वथी भिन्न होवाने लीधे अत्यंत अनिंदित छे ते — अहीं साक्षात् मोक्षमार्ग तरीके अवधारवुं.
[आ ज चारित्र ‘परमार्थ’शब्दथी वाच्य एवा मोक्षनुं कारण छे, अन्य नहि — एम नहि जाणतां थकां, मोक्षथी भिन्न एवा असार संसारना कारणभूत मिथ्यात्वरागादिमां लीन वर्ततां थकां आपणो अनंत काळ गयो; आम जाणीने ते ज जीवस्वभावनियत चारित्रनी — के जे मोक्षना कारणभूत छे तेनी — निरंतर भावना करवी योग्य छे. आ प्रमाणे सूत्रतात्पर्य छे.] १५४.
अन्वयार्थः — [ जीवः ] जीव, [ स्वभावनियतः ] (द्रव्य-अपेक्षाए) स्वभावनियत होवा छतां, [ अनियतगुणपर्यायः अथ परसमयः ] जो अनियत गुणपर्यायवाळो होय तो परसमय छे. [ यदि ] जो ते [ स्वकं समयं कुरुते ] (नियत गुणपर्याये परिणमी) स्वसमयने करे छे तो [ कर्मबन्धात् ] कर्मबंधथी [ प्रभ्रस्यति ] छूटे छे.
टीकाः — स्वसमयना ग्रहण अने परसमयना त्यागपूर्वक कर्मक्षय थाय छे — एवा प्रतिपादन द्वारा अहीं (आ गाथामां) ‘जीवस्वभावमां नियत चारित्र ते मोक्षमार्ग छे’ एम दर्शाव्युं छे.