नितरामुपपन्नमिति ।।१६२।।
जेण विजाणदि सव्वं पेच्छदि सो तेण सोक्खमणुहवदि ।
सर्वस्यात्मनः संसारिणो मोक्षमार्गार्हत्वनिरासोऽयम् ।
इह हि स्वभावप्रातिकूल्याभावहेतुकं सौख्यम् । आत्मनो हि द्रशि-ज्ञप्ती अभेदने लीधे निश्चित छे. आथी (एम नक्की थयुं के) चारित्र-ज्ञान-दर्शनरूप होवाने लीधे आत्माने जीवस्वभावनियत चारित्र जेनुं लक्षण छे एवुं निश्चयमोक्षमार्गपणुं अत्यंत घटे छे (अर्थात् आत्मा ज चारित्र-ज्ञान-दर्शन होवाने लीधे आत्मा ज ज्ञानदर्शनरूप जीवस्वभावमां द्रढपणे रहेलुं चारित्र जेनुं स्वरूप छे एवो निश्चयमोक्षमार्ग छे). १६२.
— आ भाव जाणे भव्य जीव, अभव्य नहि श्रद्धा लहे. १६३.
अन्वयार्थः — [ येन ] जेथी (आत्मा मुक्त थतां) [ सर्वं विजानाति ] सर्वने जाणे छे अने [ पश्यति ] देखे छे, [ तेन ] तेथी [ सः ] ते [ सौख्यम् अनुभवति ] सौख्यने अनुभवे छे; — [ इति तद् ] आम [ भव्यः जानाति ] भव्य जीव जाणे छे, [ अभव्यसत्त्वः न श्रद्धत्ते ] अभव्य जीव श्रद्धतो नथी.
टीकाः — आ, सर्व संसारी आत्माओ मोक्षमार्गने योग्य होवानुं निराकरण (निषेध) छे.
खरेखर सौख्यनुं कारण स्वभावनी १प्रतिकूळतानो अभाव छे. आत्मानो ‘स्वभाव’ खरेखर द्रशि – ज्ञप्ति (दर्शन अने ज्ञान) छे. ते बन्नेने २विषयप्रतिबंध होवो ते ‘प्रतिकूळता’
२२
१.प्रतिकूळता = विरुद्धता; विपरीतता; ऊलटापणुं.
२. विषयप्रतिबंध = विषयमां रुकावट अर्थात् मर्यादितपणुं. (दर्शन अने ज्ञानना विषयमां मर्यादितपणुं होवुं ते स्वभावनी प्रतिकूळता छे.)