ଅଭ୍ଯାସ ଦ୍ଵାରା କୀ ଜାଵେ ତୋ ମୁମୁକ୍ଷୁଓଂକୋ ଇସ ଶାସ୍ତ୍ରକେ ଆଶଯ ସମଝନେମେଂ ଵିଶେଷ ସୁଗମତା ହୋଗୀ.
ଆଚାର୍ଯଭଗଵାନନେ ସମ୍ଯଗ୍ଜ୍ଞାନକୀ ପ୍ରସିଦ୍ଧିକେ ହେତୁସେ ତଥା ମାର୍ଗକୀ ପ୍ରଭାଵନାକେ ହେତୁସେ ଯହ ପଂଚାସ୍ତିକାଯସଂଗ୍ରହ
ଶାସ୍ତ୍ର କହା ହୈ. ହମ ଇସକା ଅଧ୍ଯଯନ କରକେ, ସର୍ଵ ଦ୍ରଵ୍ଯୋଂକୀ ସ୍ଵତଂତ୍ରତା ସମଝକରକେ, ନଵ ପଦାର୍ଥୋକୋ ଯଥାର୍ଥ
ସମଝ କରକେ, ଚୈତନ୍ଯଗୁଣମଯ ଜୀଵଦ୍ରଵ୍ଯସାମାନ୍ଯକା ଆଶ୍ରଯ କରକେ, ସମ୍ଯଗ୍ଦର୍ଶନ–ସମ୍ଯଗ୍ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଗଟା କରକେ,
ମାର୍ଗକୋ ପ୍ରାପ୍ତ କରକେ, ଭଵଭ୍ରମଣକେ ଦୁଃଖୋଂକା ଅନ୍ତ ପ୍ରାପ୍ତ କରେଂ ଯହୀ ଭାଵନା ହୈ. ଶ୍ରୀ ଅମୃତଚଂଦ୍ରାଚାର୍ଯଦେଵନେ
ପଂଚାସ୍ତିକାଯସଂଗ୍ରହକେ ସମ୍ଯକ୍ ଅଵବୋଧକେ ଫଲକା ନିମ୍ନୋକ୍ତ ଶବ୍ଦୋମେଂ ଵର୍ଣନ କିଯା ହୈଃ–‘ଜୋ ପୁରୁଷ ଵାସ୍ତଵମେଂ
ଵସ୍ତୁତ୍ତ୍ଵକା କଥନ କରନେଵାଲେ ଇସ ‘ପଂଚାସ୍ତିକାଯସଂଗ୍ରହ’ କୋ ଅର୍ଥତଃ ଅର୍ଥୀରୂପସେ ଜାନକର, ଇସୀମେଂ କହେ ହୁଏ
ଜୀଵାସ୍ତିକାଯମେଂ ଅଂତର୍ଗତ ଅପନେକୋ
ସ୍ଵରୂପଵିକାର ଆରୋପିତ ହୈ ଐସା ଅପନେକୋେ
ଵର୍ତତ ପରମାଣୁକୀ ଭାଁତି ଭାଵୀ ବଂଧସେ ପରାଙ୍ମୁଖ ଵର୍ତତା ହୁଆ, ପୂର୍ଵ ବଂଧସେ ଛୂଟତା ହୁଆ, ଅଗ୍ନିତପ୍ତ ଜଲକୀ
ଦୁଃସ୍ଥିତି ସମାନ ଜୋ ଦୁଃଖ ଉସସେ ପରିମୁକ୍ତ ହୋତା ହୈ.’
କାର୍ତିକ କୃଷ୍ଣା ୪,