ଜ୍ଞାନୀ ସୁକାନୀ ମଳଯା ବିନା ଏ ନାଵ ପଣ ତାରେ ନହୀଂ;
ଆ କାଳମାଂ ଶୁଦ୍ଧାତ୍ମଜ୍ଞାନୀ ସୁକାନୀ ବହୁ ବହୁ ଦୋହ୍ଯଲୋ,
ମୁଜ ପୁଣ୍ଯରାଶି ଫଳଯୋ ଅହୋ! ଗୁରୁ କ୍ହାନ ତୁଂ ନାଵିକ ମଳଯୋ.
ବାହ୍ଯାଂତର ଵିଭଵୋ ତାରା, ତାରେ ନାଵ ମୁମୁକ୍ଷୁନାଂ.
ଅନେ ଜ୍ଞପ୍ତିମାଂହୀ ଦରଵ–ଗୁଣ–ପର୍ଯାଯ ଵିଲସେ;
ନିଜାଲଂବୀଭାଵେ ପରିଣତି ସ୍ଵରୂପେ ଜଈ ଭଳେ,
ନିମିତ୍ତୋ ଵହେଵାରୋ ଚିଦଘନ ଵିଷେ କାଂଈ ନ ମଳେ.
ଜେ ଵଜ୍ରେ ସୁମୁମୁକ୍ଷୁ ସତ୍ତ୍ଵ ଝଳକେ; ପରଦ୍ରଵ୍ଯ ନାତୋ ତୂଟେ;
–ରାଗଦ୍ଵେଷ ରୁଚେ ନ, ଜଂପ ନ ଵଳେ ଭାଵେଂଦ୍ରିମାଂ–ଅଂଶମାଂ,
ଟଂକୋତ୍କୀର୍ଣ ଅକଂପ ଜ୍ଞାନ ମହିମା ହୃଦଯେ ରହେ ସର୍ଵଦା.
କରୁଣା ଅକାରଣ ସମୁଦ୍ର! ତନେ ନମୁଂ ହୁଂ;
ହେ ଜ୍ଞାନପୋଷକ ସୁମେଘ! ତନେ ନମୁଂ ହୁଂ,
ଆ ଦାସନା ଜୀଵନଶିଲ୍ପୀ! ତନେ ନମୁଂ ହୁଂ.