ਜ੍ਞਾਨੀ ਸੁਕਾਨੀ ਮਲ਼ਯਾ ਬਿਨਾ ਏ ਨਾਵ ਪਣ ਤਾਰੇ ਨਹੀਂ;
ਆ ਕਾਲ਼ਮਾਂ ਸ਼ੁਦ੍ਧਾਤ੍ਮਜ੍ਞਾਨੀ ਸੁਕਾਨੀ ਬਹੁ ਬਹੁ ਦੋਹ੍ਯਲੋ,
ਮੁਜ ਪੁਣ੍ਯਰਾਸ਼ਿ ਫਲ਼ਯੋ ਅਹੋ! ਗੁਰੁ ਕ੍ਹਾਨ ਤੁਂ ਨਾਵਿਕ ਮਲ਼ਯੋ.
ਬਾਹ੍ਯਾਂਤਰ ਵਿਭਵੋ ਤਾਰਾ, ਤਾਰੇ ਨਾਵ ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਨਾਂ.
ਅਨੇ ਜ੍ਞਪ੍ਤਿਮਾਂਹੀ ਦਰਵ–ਗੁਣ–ਪਰ੍ਯਾਯ ਵਿਲਸੇ;
ਨਿਜਾਲਂਬੀਭਾਵੇ ਪਰਿਣਤਿ ਸ੍ਵਰੂਪੇ ਜਈ ਭਲ਼ੇ,
ਨਿਮਿਤ੍ਤੋ ਵਹੇਵਾਰੋ ਚਿਦਘਨ ਵਿਸ਼ੇ ਕਾਂਈ ਨ ਮਲ਼ੇ.
ਜੇ ਵਜ੍ਰੇ ਸੁਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁ ਸਤ੍ਤ੍ਵ ਝਲ਼ਕੇ; ਪਰਦ੍ਰਵ੍ਯ ਨਾਤੋ ਤੂਟੇ;
–ਰਾਗਦ੍ਵੇਸ਼ ਰੁਚੇ ਨ, ਜਂਪ ਨ ਵਲ਼ੇ ਭਾਵੇਂਦ੍ਰਿਮਾਂ–ਅਂਸ਼ਮਾਂ,
ਟਂਕੋਤ੍ਕੀਰ੍ਣ ਅਕਂਪ ਜ੍ਞਾਨ ਮਹਿਮਾ ਹ੍ਰੁਦਯੇ ਰਹੇ ਸਰ੍ਵਦਾ.
ਕਰੁਣਾ ਅਕਾਰਣ ਸਮੁਦ੍ਰ! ਤਨੇ ਨਮੁਂ ਹੁਂ;
ਹੇ ਜ੍ਞਾਨਪੋਸ਼ਕ ਸੁਮੇਘ! ਤਨੇ ਨਮੁਂ ਹੁਂ,
ਆ ਦਾਸਨਾ ਜੀਵਨਸ਼ਿਲ੍ਪੀ! ਤਨੇ ਨਮੁਂ ਹੁਂ.