जीव–अजीव अधिकार
गाथा–९–१०
कथं व्यवहारस्य प्रतिपादकत्वमिति चेत्–
जो हि सुदेणहिगच्छदि अप्पाणमिणं तु केवलं सुद्धं।
तं
तं
सुदकेवलिमिसिणो भणंति लोयप्पदीवयरा।। ९।।
जो सुदणाणं सव्वं जाणदि सुदकेवलिं तमाहु जिणा।
णाणं
णाणं
अप्पा सव्वं जम्हा सुदकेवली तम्हो।। १०।। जुम्मं।।
यो हि श्रुतेनाभिगच्छति आत्मानमिमं तु केवलं शुद्धम्।
तं श्रुतकेवलिनमृषयो भणन्ति लोकप्रदीपकराः।।
तं श्रुतकेवलिनमृषयो भणन्ति लोकप्रदीपकराः।।
९।।
यः श्रुतज्ञानं सर्वं जानाति श्रुतकेवलिनं तमाहुर्जिनाः।
ज्ञानमात्मा सर्व यस्माच्छ्रुतकेवली तस्मात्।।
१०।। युग्मम्।
श्रुतथी खरे जे शुद्ध केवळ जाणतो आ आत्मने,
लोकप्रदीपकरा ऋषि श्रुतकेवळी तेने कहे. ९
लोकप्रदीपकरा ऋषि श्रुतकेवळी तेने कहे. ९
श्रुतज्ञान सौ
जाणे, जिनो श्रुतकेवळी तेने कहे;
सौ ज्ञान आत्मा होईने श्रुतकेवळी तेथी ठरे. १०.
हवे, ए प्रश्न उत्पन्न थाय छे के व्यवहारनय परमार्थनो प्रतिपादक केवी रीते छे? तेना उत्तररूप गाथासूत्र कहे छेः-
गाथार्थः– [यः] जे जीव [हि] निश्चयथी [श्रुतेन तु] श्रुतज्ञानवडे [इमं] आ अनुभवगोचर [केवलं शुद्धम्] केवळ एक शुद्ध [आत्मानम्] आत्माने [अभि–