अथ केवलिनामिव सर्वेषामपि स्वभावविघाताभावं निषेधयति — जदि सो सुहो व असुहो ण हवदि आदा सयं सहावेण ।
यदि खल्वेकान्तेन शुभाशुभभावस्वभावेन स्वयमात्मा न परिणमते तदा सर्वदैव सर्वथा निर्विघातेन शुद्धस्वभावेनैवावतिष्ठते । तथा च सर्व एव भूतग्रामाः समस्तबन्धसाधन- शून्यत्वादाजवंजवाभावस्वभावतो नित्यमुक्ततां प्रतिपद्येरन् । तच्च नाभ्युपगम्यते । आत्मनः कृते सति दूषणद्वारेण परिहारं ददाति ---जदि सो सुहो व असुहो ण हवदि आदा सयं सहावेण यथैव शुद्धनयेनात्मा शुभाशुभाभ्यां न परिणमति तथैवाशुद्धनयेनापि स्वयं स्वकीयोपादानकारणेन स्वभावेनाशुद्धनिश्चयरूपेणापि यदि न परिणमति तदा । किं दूषणं भवति । संसारो वि ण विज्जदि निस्संसारशुद्धात्मस्वरूपात्प्रतिपक्षभूतो व्यवहारनयेनापि संसारो न विद्यते । केषाम् । सव्वेसिं जीवकायाणं सर्वेषां जीवसंघातानामिति । तथा हि --आत्मा तावत्परिणामी, स च कर्मोपाधिनिमित्ते सति स्फ टिकमणिरिवोपाधिं गृह्णाति, ततः कारणात्संसाराभावो न भवति । अथ मतम् ---संसाराभावः
हवे केवळीभगवंतोनी माफक बधाय जीवोने स्वभावविघातनो अभाव होवानुं निषेधे छेः —
अन्वयार्थः — [यदि] जो एम मानवामां आवे के [सः आत्मा] आत्मा [स्वयं] स्वयं [स्वभावेन] स्वभावथी (-पोताना भावथी) [शुभः वा अशुभः] शुभ के अशुभ [न भवति] थतो नथी (अर्थात् शुभाशुभ भावे परिणमतो ज नथी) [सर्वेषां जीवकायानां] तो सर्व जीवनिकायोने [संसारः अपि] संसार पण [न विद्यते] विद्यमान नथी एम ठरे!
टीकाः — जो एकांते एम मानवामां आवे के शुभाशुभभावरूप स्वभावे (-पोताना भावे) स्वयं आत्मा परिणमतो नथी, तो सदाय सर्वथा निर्विघात शुद्धस्वभावे ज अवस्थित छे एम ठरे; अने ए रीते बधाय जीवसमूहो, समस्त बंधकारणोथी रहित ठरवाथी संसार- अभावरूप स्वभावने लीधे नित्यमुक्तपणाने पामे अर्थात् नित्यमुक्त ठरे! परंतु ते तो स्वीकारी शकातुं नथी; कारण के आत्मा परिणामधर्मवाळो होवाथी, जेम स्फटिकने जासुद-