मोहाभावाद्यदात्मा परिणमति परं नैव निर्लूनकर्मा ।
ज्ञेयाकारां त्रिलोकीं पृथगपृथगथ द्योतयन् ज्ञानमूर्तिः ।।४।।
अथ ज्ञानादभिन्नस्य सौख्यस्य स्वरूपं प्रपञ्चयन् ज्ञानसौख्ययोः हेयोपादेयत्वं चिन्तयति — अत्थि अमुत्तं मुत्तं अदिंदियं इंदियं च अत्थेसु । णाणं च तहा सोक्खं जं तेसु परं च तं णेयं ।।५३।। विज्ञानानि त्यक्त्वा सकलविमलकेवलज्ञानस्य कर्मबन्धाकारणभूतस्य यद्बीजभूतं निर्विकारस्वसंवेदनज्ञानं तत्रैव भावना कर्तव्येत्यभिप्रायः ।।५२।। एवं रागद्वेषमोहरहितत्वात्केवलिनां बन्धो नास्तीति कथनरूपेण ज्ञानप्रपञ्चसमाप्तिमुख्यत्वेन चैकसूत्रेणाष्टमस्थलं गतम् । पदार्थो सन्मुख वृत्ति थवी ( – ज्ञेय पदार्थो प्रति परिणमवुं) ते बंधनुं कारण छे. ५२.
(हवे पूर्वोक्त आशयने काव्य द्वारा कही, केवळज्ञानी आत्मानो महिमा करी, आ ज्ञान -अधिकार पूर्ण करवामां आवे छेः)
अर्थः — जेणे कर्मोने छेदी नाख्यां छे एवो आ आत्मा भूत, वर्तमान अने भावि समस्त विश्वने (अर्थात् त्रणे काळना पर्यायो सहित समस्त पदार्थोने) युगपद् जाणतो होवा छतां मोहना अभावने लीधे पररूपे परिणमतो नथी, तेथी हवे जेना समस्त ज्ञेयाकारोने अत्यंत विकसित ज्ञप्तिना विस्तार वडे पोते पी गयो छे एवा त्रणे लोकना पदार्थोने पृथक् अने अपृथक् प्रकाशतो ते ज्ञानमूर्ति मुक्त ज रहे छे.
आ रीते ज्ञान -अधिकार पूर्ण थयो.
हवे ज्ञानथी अभिन्न एवा सुखनुं स्वरूप विस्तारथी वर्णवतां ज्ञान अने सुखनुं हेय- उपादेयपणुं (अर्थात् कयुं ज्ञान तेम ज सुख हेय छे अने कयुं उपादेय छे ते) विचारे छेः —
९०प्रवचनसार[ भगवानश्रीकुंदकुंद-