सर्वेष्टोपलम्भाच्च । यतो हि केवलावस्थायां सुखप्रतिपत्तिविपक्षभूतस्य दुःखस्य साधनतामुप- गतमज्ञानमखिलमेव प्रणश्यति, सुखस्य साधनीभूतं तु परिपूर्णं ज्ञानमुपजायते, ततः केवलमेव सौख्यमित्यलं प्रपञ्चेन ।।६१।।
णो सद्दहंति सोक्खं सुहेसु परमं ति विगदघादीणं । सुणिदूण ते अभव्वा भव्वा वा तं पडिच्छंति ।।६२।।
सुखप्रतिपक्षभूतमाकुलत्वोत्पादकमनिष्टं दुःखमज्ञानं च नष्टं, यतश्च पूर्वोक्तलक्षणसुखाविनाभूतं त्रैलोक्योदरविवरवर्तिसमस्तपदार्थयुगपत्प्रकाशकमिष्टं ज्ञानं च लब्धं, ततो ज्ञायते केवलिनां ज्ञानमेव सुखमित्यभिप्रायः ।।६१।। अथ पारमार्थिकसुखं केवलिनामेव, संसारिणां ये मन्यन्ते तेऽभव्या इति निरूपयति — णो सद्दहंति नैव श्रद्दधति न मन्यन्ते । किम् । सोक्खं निर्विकारपरमाह्लादैकसुखम् । कथंभूतं न मन्यन्ते । सुहेसु परमं ति सुखेषु मध्ये तदेव परमसुखम् । केषां संबन्धि यत्सुखम् । विगदघादीणं विगतघातिकर्मणां केवलिनाम् । किं कृत्वापि न मन्यन्ते । सुणिदूण ‘जादं सयं समत्तं’ इत्यादि- पूर्वोक्तगाथात्रयकथितप्रकारेण श्रुत्वापि । ते अभव्वा ते अभव्याः । ते हि जीवा वर्तमानकाले
(बीजी रीते केवळनुं सुखस्वरूपपणुं समजाववामां आवे छेः) वळी, केवळ अर्थात् केवळज्ञान सुख ज छे, कारण के सर्व अनिष्टनो नाश थयो छे अने सर्व इष्टनी प्राप्ति थई छे. केवळ -अवस्थामां, सुखोपलब्धिना विपक्षभूत जे दुःख तेना साधनभूत अज्ञान आखुंय नाश पामे छे अने सुखना साधनभूत परिपूर्ण ज्ञान ऊपजे छे, तेथी केवळ ज सुख छे. विशेष विस्तारथी बस थाओ. ६१.
हवे, केवळीओने ज पारमार्थिक सुख होय छे एम श्रद्धा करावे छेः —
अन्वयार्थः — ‘[ विगतघातिनां ] जेमनां घातिकर्मो नाश पाम्यां छे तेमनुं [ सौख्यं ] सुख [ सुखेषु परमं ] (सर्व) सुखोमां परम अर्थात् उत्कृष्ट छे’ [ इति श्रुत्वा ] एवुं वचन सांभळीने [ न श्रद्दधति ] जेओ तेने श्रद्धता नथी [ ते अभव्याः ] तेओ अभव्य छे; [ भव्याः वा ] अने भव्यो [ तत् ] तेनो [ प्रतीच्छन्ति ] स्वीकार ( – आदर, श्रद्धा) करे छे.
१०८प्रवचनसार[ भगवानश्रीकुंदकुंद-