समासादयतीति ।।७०।।
लभते, तथा पूर्वसूत्रोक्तलक्षणशुभोपयोगेन युक्तः परिणतोऽयमात्मा तिरिओ वा माणुसो व देवो वा भूदो तिर्यग्मनुष्यदेवरूपो भूत्वा तावदि कालं तावत्कालं स्वकीयायुःपर्यन्तं लहदि सुहं इंदियं विविहं इन्द्रियजं विविधं सुखं लभते, इति सूत्राभिप्रायः ।।७०।। अथ पूर्वोक्तमिन्द्रियसुखं निश्चयनयेन दुःखमेवेत्युप-
दिशति ---सोक्खं सहावसिद्धं रागाद्युपाधिरहितं चिदानन्दैकस्वभावेनोपादानकारणभूतेन सिद्धमुत्पन्नं
यत्स्वाभाविकसुखं तत्स्वभावसिद्धं भण्यते । तच्च णत्थि सुराणं पि आस्तां मनुष्यादीनां सुखं
देवेन्द्रादीनामपि नास्ति सिद्धमुवदेसे इति सिद्धमुपदिष्टमुपदेशे परमागमे । ते देहवेदणट्टा रमंति विसएसु रम्मेसु
तथाभूतसुखाभावात्ते देवादयो देहवेदनार्ताः पीडिताः कदर्थिताः सन्तो रमन्ते विषयेषु रम्याभासेष्विति ।
अथ विस्तरः ---अधोभागे सप्तनरकस्थानीयमहाऽजगरप्रसारितमुखे, कोणचतुष्के तु क्रोधमानमाया-
अने देवपणानी भूमिकाओमांथी कोई एक भूमिकाने पामीने जेटलो काळ (तेमां) रहे छे, तेटलो काळ अनेक प्रकारनुं इन्द्रियसुख पामे छे. ७०.
अन्वयार्थः — [उपदेशे सिद्धं] (जिनदेवना) उपदेशमां सिद्ध छे के – [सुराणाम् अपि] देवोने पण [स्वभावसिद्धं] स्वभावनिष्पन्न [सौख्यं] सुख [नास्ति] नथी; [ते] तेओ [देहवेदनार्ताः] (पंचेन्द्रियमय) देहनी वेदनाथी पीडित होवाथी [रम्येषु विषयेषु] रम्य विषयोमां [रमन्ते] रमे छे.
१२२प्रवचनसार[ भगवानश्रीकुंदकुंद-