ण हि मण्णदि जो एवं णत्थि विसेसो त्ति पुण्णपावाणं ।
एवमुक्तक्रमेण शुभाशुभोपयोगद्वैतमिव सुखदुःखद्वैतमिव च न खलु परमार्थतः पुण्यपापद्वैतमवतिष्ठते, उभयत्राप्यनात्मधर्मत्वाविशेषत्वात् । यस्तु पुनरनयोः कल्याणकालायस- पापयोर्व्याख्यानमुपसंहरति — ण हि मण्णदि जो एवं न हि मन्यते य एवम् । किम् । णत्थि विसेसो त्ति पुण्णपावाणं पुण्यपापयोर्निश्चयेन विशेषो नास्ति । स किं करोति । हिंडदि घोरमपारं संसारं हिण्डति भ्रमति । कम् । संसारम् । कथंभूतम् । घोरम् अपारं चाभव्यापेक्षया । कथंभूतः । मोहसंछण्णो मोहप्रच्छादित इति । तथाहि – द्रव्यपुण्यपापयोर्व्यवहारेण भेदः, भावपुण्यपापयोस्तत्फलभूतसुखदुःखयोश्चाशुद्धनिश्चयेन भेदः,
हवे पुण्य अने पापनुं अविशेषपणुं निश्चित करता थका (आ विषयनो) उपसंहार करे छेः —
अन्वयार्थः — [एवं] ए रीते [पुण्यपापयोः] पुण्य अने पापमां [विशेषः नास्ति] तफावत नथी [इति] एम [यः] जे [न हि मन्यते] नथी मानतो, [मोहसंछन्नः] ते मोहाच्छादित वर्ततो थको [घोरं अपारं संसारं] घोर अपार संसारमां [हिण्डति] परिभ्रमण करे छे.
टीकाः — एम पूर्वोक्त रीते, शुभाशुभ उपयोगना द्वैतनी माफक अने सुख- दुःखना द्वैतनी माफक, परमार्थे पुण्यपापनुं द्वैत टकतुं – रहेतुं नथी; कारण के बन्नेमां अनात्मधर्मपणुं अविशेष अर्थात् समान छे. (परमार्थे जेम शुभोपयोग अने अशुभोपयोगरूप द्वैत हयात नथी, जेम १सुख अने दुःखरूप द्वैत हयात नथी, तेम पुण्य अने पापरूप द्वैत पण हयात नथी; कारण के पुण्य अने पाप बन्ने आत्माना धर्म नहि होवाथी निश्चयथी समान ज छे.) आम होवा छतां, जे जीव ते बेमां — सुवर्णनी
१. सुख = इन्द्रियसुख