रागमवलम्बते स खलूपरक्तचित्तभित्तितया तिरस्कृतशुद्धोपयोगशक्तिरासंसारं शारीरं दुःख-
मेवानुभवति ।।७७।।
अथैवमवधारितशुभाशुभोपयोगाविशेषः समस्तमपि रागद्वेषद्वैतमपहासयन्नशेषदुःख- क्षयाय सुनिश्चितमनाः शुद्धोपयोगमधिवसति —
शुद्धनिश्चयेन तु शुद्धात्मनो भिन्नत्वाद्भेदो नास्ति । एवं शुद्धनयेन पुण्यपापयोरभेदं योऽसौ न मन्यते
स देवेन्द्रचक्रवर्तिबलदेववासुदेवकामदेवादिपदनिमित्तं निदानबन्धेन पुण्यमिच्छन्निर्मोहशुद्धात्मतत्त्व- विपरीतदर्शनचारित्रमोहप्रच्छादितः सुवर्णलोहनिगडद्वयसमानपुण्यपापद्वयबद्धः सन् संसाररहितशुद्धात्मनो विपरीतं संसारं भ्रमतीत्यर्थः ।।७७।। अथैवं शुभाशुभयोः समानत्वपरिज्ञानेन निश्चितशुद्धात्मतत्त्वः सन्
अने लोखंडनी बेडीनी माफक — *अहंकारिक तफावत मानतो थको, अहमिंद्रपदादि संपदाओना कारणभूत धर्मानुरागने अति निर्भरपणे ( – गाढपणे) अवलंबे छे, ते जीव खरेखर, जेनी चित्तभूमि उपरक्त होवाने लीधे ( – चित्तरूपी भूमि अथवा भींत कर्मोपाधिना निमित्ते रंगायेली – मलिन – विकृत होवाने लीधे) जेणे शुद्धोपयोगशक्तिनो तिरस्कार कर्यो छे एवो वर्ततो थको, संसारपर्यंत ( – ज्यांसुधी आ संसारनुं अस्तित्व छे त्यांसुधी अर्थात् सदाने माटे) शारीरिक दुःखने ज अनुभवे छे.
भावार्थः — जेम सुवर्णनी बेडी अने लोखंडनी बेडी बन्ने अविशेषपणे बांधवानुं ज काम करे छे, तेम पुण्य अने पाप बन्ने अविशेषपणे बंधन ज छे. जे जीव पुण्य अने पापनुं अविशेषपणुं कदी मानतो नथी, तेने आ भयंकर संसारमां रझळवानो कदी अंत आवतो नथी. ७७.
हवे, ए रीते शुभ अने अशुभ उपयोगनुं अविशेषपणुं अवधारीने, समस्त रागद्वेषना द्वैतने दूर करता थका, अशेष दुःखनो क्षय करवानो मनमां द्रढ निश्चय करी शुद्धोपयोगमां वसे छे ( – तेने अंगीकार करे छे)ः —
१३२प्रवचनसार[ भगवानश्रीकुंदकुंद-
* पुण्य अने पापमां तफावत होवानो मत अहंकारजन्य ( – अविद्याजन्य, अज्ञानजन्य) छे.