मन्यद्भैक्षं चरन्ति, ते किलाहरन्तोऽप्यनाहरन्त इव युक्ताहारत्वेन स्वभावपरभावप्रत्यय- बन्धाभावात्साक्षादनाहारा एव भवन्ति । एवं स्वयमविहारस्वभावत्वात्समितिशुद्धविहारत्वाच्च युक्तविहारः साक्षादविहार एव स्यात् इत्यनुक्तमपि गम्येतेति ।।२२७।।
केवलदेहो समणो देहे ण मम त्ति रहिदपरिकम्मो ।
एषणमाहाराकाङ्क्षा यस्य स भवत्यनेषणः, तं पि तवो तस्य तदेव निश्चयेन निराहारात्मभावना-
रूपमुपवासलक्षणं तपः, तप्पडिच्छगा समणा तत्प्रत्येषकाः श्रमणाः, तन्निश्चयोपवासलक्षणं तपः
प्रतीच्छन्ति तत्प्रत्येषकाः श्रमणाः । पुनरपि किं येषाम् । अण्णं निजपरमात्मतत्त्वादन्यद्भिन्नं हेयम् ।
किम् । अणेसणं अन्नस्याहारस्यैषणं वाच्छा अन्नैषणम् । कथंभूतम् । भिक्खं भिक्षायां भवं भैक्ष्यं । अध
अथ अहो, ते समणा अणाहारा ते अनशनादिगुणविशिष्टाः श्रमणा आहारग्रहणेऽप्यनाहारा भवन्ति । तथैव
च निःक्रियपरमात्मानं ये भावयन्ति, पञ्चसमितिसहिता विहरन्ति च, ते विहारेऽप्यविहारा भवन्तीत्यर्थः ।।२२७।। अथ तदेवानाहारकत्वं प्रकारान्तरेण प्राह – केवलदेहो केवलदेहोऽन्यपरिग्रहरहितो
आहार करता होवा छतां आहार न करता होय एवा होवाथी साक्षात् अनाहारी ज छे, कारण के युक्ताहारीपणाने लीधे तेमने स्वभाव तेम ज परभावना निमित्ते बंध थतो नथी.
ए प्रमाणे (जेम युक्ताहारी साक्षात् अनाहारी ज छे एम कहेवामां आव्युं ते प्रमाणे), (१) स्वयं अविहारस्वभावी होवाथी अने (२) समितिशुद्ध ( – ईर्यासमिति वडे शुद्ध एवा) विहारवाळो होवाथी युक्तविहारी ( – युक्तविहारवाळो श्रमण) साक्षात् अविहारी ज छे — एम, अनुक्त होवा छतां पण ( – गाथामां नहि कह्युं होवा छतां पण), समजवुं. २२७.
हवे, (श्रमणने) युक्ताहारीपणुं कई रीते सिद्ध थाय छे ते उपदेशे छेः —
अन्वयार्थः — [केवलदेहः श्रमणः] केवळदेही श्रमणे ( – जेने मात्र देहरूप परिग्रह ज वर्ते छे एवा मुनिए) [देहे] देहमां पण [न मम इति] ‘मारो नथी’ एम समजीने [रहित-