ज्ञेयनिष्ठतया प्रतिवस्तु पातोत्पातपरिणतत्वेन ज्ञप्तेरासंसारात्परिवर्तमानायाः परमात्मनिष्ठत्व- मन्तरेणानिवार्यपरिवर्ततया ज्ञप्तिपरिवर्तरूपकर्मणां क्षपणमपि न सिद्धयेत् । अतः कर्म- क्षपणार्थिभिः सर्वथागमः पर्युपास्यः ।।२३३।।
आगमचक्खू साहू इंदियचक्खूणि सव्वभूदाणि ।
देवा य ओहिचक्खू सिद्धा पुण सव्वदो चक्खू ।।२३४।।
स्वकीयपरमात्मतत्त्वस्य ज्ञानावरणादिद्रव्यकर्मभिरपि सह पृथक्त्वं न वेत्ति, तथाचाशरीरलक्षणशुद्धात्म-
पदार्थस्य शरीरादिनोकर्मभिः सहान्यत्वं न जानाति । इत्थंभूतभेदज्ञानाभावाद्देहस्थमपि निजशुद्धात्मानं न
रोचते, समस्तरागादिपरिहारेण न च भावयति । ततश्च कथं कर्मक्षयो भवति, न कथमपीति । ततः
कारणान्मोक्षार्थिना परमागमाभ्यास एव कर्तव्य इति तात्पर्यार्थः ।।२३३।। अथ मोक्षमार्गार्थिनामागम
होवाने लीधे अनादि संसारथी परिवर्तन पामती जे ज्ञप्ति तेनुं परिवर्तन परमात्मनिष्ठता सिवाय अनिवार्य होवाथी, ज्ञप्तिपरिवर्तनरूप कर्मोनो क्षय पण सिद्ध थतो नथी. माटे कर्मक्षयना अर्थीओए सर्व प्रकारे आगमनी पर्युपासना करवी योग्य छे.
भावार्थः — आगमनी पर्युपासना रहित जगतने आगमोपदेशपूर्वक स्वानुभव नहि थतो होवाथी तेने ‘आ अमूर्तिक आत्मा ते हुं छुं अने आ समानक्षेत्रावगाही शरीरादिक ते पर छे’ एम, तथा ‘आ उपयोग ते हुं छुं अने आ उपयोगमिश्रित मोह- रागद्वेषादिभावो ते पर छे’ एम स्व -परनुं भेदज्ञान थतुं नथी; तेम ज तेने आगमोपदेशपूर्वक स्वानुभव नहि थतो होवाथी ‘हुं ज्ञानस्वभावी एक परमात्मा छुं’ एवुं परमात्मज्ञान पण थतुं नथी.
ए रीते जेने (१) स्वपरज्ञान तेम ज (२) परमात्मज्ञान नथी तेने, (१) हणावा- योग्य एवा स्वनुं अने हणनार एवां मोहादिद्रव्यभावकर्मरूप परनुं भेदज्ञान नहि होवाथी मोहादिद्रव्यभावकर्मोनो क्षय थतो नथी, तेम ज (२) परमात्मनिष्ठताना अभावने लीधे ज्ञप्तिनुं परिवर्तन नहि टळतुं होवाथी ज्ञप्तिपरिवर्तनरूप कर्मोनो पण क्षय थतो नथी.
माटे मोक्षार्थीओए सर्व प्रकारे सर्वज्ञकथित आगमने सेववां. २३३. हवे, मोक्षमार्गे जनाराओने आगम ज एक चक्षु छे एम उपदेशे छेः —