अथ सत्सङ्गं विधेयत्वेन दर्शयति — तम्हा समं गुणादो समणो समणं गुणेहिं वा अहियं ।
यतः परिणामस्वभावत्वेनात्मनः सप्तार्चिःसङ्गतं तोयमिवावश्यम्भाविविकारत्वा- ल्लौकिकसङ्गात्संयतोऽप्यसंयत एव स्यात्; ततो दुःखमोक्षार्थिना गुणैः समोऽधिको वा श्रमणः संक्लेशपरिहारेण करोति । अज्ञानी पुनः संक्लेशेनापि करोतीत्यर्थः ।।“३६।। अथ लौकिकलक्षणं कथयति — णिग्गंथो पव्वइदो वस्त्रादिपरिग्रहरहितत्वेन निर्ग्रन्थोऽपि दीक्षाग्रहणेन प्रव्रजितोऽपि वट्टदि जदि वर्तते यदि चेत् । कैः । एहिगेहि कम्मेहिं ऐहिकैः कर्मभिः भेदाभेदरत्नत्रयभावनाशकैः ख्यातिपूजालाभनिमितैर्ज्योतिषमन्त्रवादवैदकादिभिरैहिकजीवनोपायकर्मभिः । सो लोगिगो त्ति भणिदो स लौकिको व्यावहारिक इति भणितः । किंविशिष्टोऽपि । संजमतवसंजुदो चावि द्रव्यरूपसंयमतपोभ्यां संयुक्तश्चापीत्यर्थः ।।२६९।। अथोत्तमसंसर्गः कर्तव्य इत्युपदिशति — तम्हा यस्माद्धीनसंसर्गाद्गुणहानि- र्भवति तस्मात्कारणात् अधिवसदु अधिवसतु तिष्ठतु । स कः कर्ता । समणो श्रमणः । क्व । तम्हि तस्मिन्नधिकरणभूते। णिच्चं नित्यं सर्वकालम् । तस्मिन्कुत्र । समणं श्रमणे । लक्षणवशादधिकरणे कर्म
हवे सत्संग विधेय ( – करवायोग्य) छे एम दर्शावे छेः —
अन्वयार्थः — [तस्मात्] (लौकिक जनना संगथी संयत पण असंयत थाय छे) तेथी [यदि] जो [श्रमणः] श्रमण [दुःखपरिमोक्षम् इच्छति] दुःखथी परिमुक्त थवा इच्छतो होय तो ते [गुणात् समं] समान गुणवाळा श्रमणना [वा] अथवा [गुणैः अधिकं श्रमणं तत्र] अधिक गुणवाळा श्रमणना संगमां [नित्यम् अधिवसतु] नित्य वसो.
टीकाः — आत्मा परिणामस्वभाववाळो होवाथी, अग्निना संगमां रहेला पाणीनी माफक (संयतने पण) लौकिकसंगथी विकार अवश्यंभावी होवाने लीधे संयत पण (लौकिकसंगथी) असंयत ज थाय छे; तेथी दुःखमोक्षार्थी ( – दुःखथी मुक्त थवाना अर्थी) श्रमणे (१) समान गुणवाळा श्रमणनी साथे अथवा (२) अधिक गुणवाळा श्रमणनी साथे सदाय वसवुं योग्य छे. ए रीते ते श्रमणने (१) शीतळ घरना खूणामां राखेला शीतळ