पयोग इत्यभिधीयते ।।१४।।
सप्तकम् । तत्र स्थलचतुष्टयं भवति; तस्मिन् प्रथमस्थले सर्वज्ञस्वरूपकथनार्थं प्रथमगाथा,
स्वयम्भूकथनार्थं द्वितीया चेति ‘उवओगविसुद्धो’ इत्यादि गाथाद्वयम् । अथ तस्यैव भगवत
उत्पादव्ययध्रौव्यस्थापनार्थं प्रथमगाथा, पुनरपि तस्यैव द्रढीकरणार्थं द्वितीया चेति ‘भंगविहीणो’ इत्यादि
गाथाद्वयम् । अथ सर्वज्ञश्रद्धानेनानन्तसुखं भवतीति दर्शनार्थं ‘तं सव्वट्ठवरिट्ठं’ इत्यादि सूत्रमेकम् ।
अथातीन्द्रियज्ञानसौख्यपरिणमनकथनमुख्यत्वेन प्रथमगाथा, केवलिभुक्तिनिराकरणमुख्यत्वेन द्वितीया चेति ‘पक्खीणघाइकम्मो’ इति प्रभृति गाथाद्वयम् । एवं द्वितीयान्तराधिकारे स्थलचतुष्टयेन समुदाय-
लीधे इष्टानिष्ट संयोगोमां हर्षशोकादि विषम परिणामो नहि अनुभवाता होवाथी) जे १‘समसुखदुःख’ छे, एवा श्रमण शुद्धोपयोगी कहेवाय छे. १४.
हवे शुद्धोपयोगनी प्राप्ति पछी तुरत ज (अंतर पड्या विना) थती शुद्ध आत्म- स्वभावनी (केवळज्ञाननी) प्राप्तिने प्रशंसे छे.
अन्वयार्थः — [यः] जे [उपयोगविशुद्धः] उपयोगविशुद्ध (अर्थात् शुद्धोपयोगी) छे, [आत्मा] ते आत्मा [विगतावरणान्तरायमोहरजाः] ज्ञानावरण, दर्शनावरण, अंतराय अने मोहरूप रजथी रहित [स्वयमेव भूतः] स्वयमेव थयो थको [ज्ञेयभूतानां] ज्ञेयभूत पदार्थोना [पारं याति] पारने पामे छे.
१. समसुखदुःख = सुख अने दुःख (अर्थात् इष्ट तेम ज अनिष्ट संयोग) बंने जेमने समान छे एवा